الگویی فراگیر برای مطالعه عوامل استراتژیک محیطی موثر بر اعتماد سیاسی

اعتماد بنیان بسیاری از تعامل ها و کنش های روزمره در جوامع انسانی چه در زمینه ارتباطات میان فردی و چه در حوزه ارتباطات اجتماعی بین گروه ها است. در اکثر جوامع به علت مجموعه ای از عوامل نظیر از خود بیگانگی، فقدان سرمایه اجتماعی، وجود رسانه های انتقادی و یا میزان پاسخگویی نهادها و سازمان های عمومی، میزان اعتماد به دولت و سازمان های تابعه کاهش یافته است. اما بررسی ها نشان می دهد که برخی عوامل محیطی نظیر سطح اعتماد اجتماعی در جوامع بشری احتمالا این پدیده را تشدید می نماید و یا به گونه ای بر آن موثر است. در این مقاله ابتدا به بررسی ادبیات اعتماد می پردازیم و سپس تاثیر عوامل راهبردی محیطی را در افزایش یا کاهش اعتماد سیاسی ارزیابی می کنیم. بنابراین هدف این مقاله مطالعه و بیان نقش عوامل استراتژیک محیطی (PEST) در اعتماد عمومی به دولت ها است. روش تحقیق توصیفی از نوع پیمایشی است و برای جمع آوری اطلاعات آن از ابزار پرسشنامه و برای بررسی و تحلیل فرضیات آن از نرم افزارهای آماری SPSS و LISREL استفاده شده است. سازمان های دولتی و غیردولتی شهر تهران جامعه آماری این پژوهش را تشکیل می دهند که نمونه آماری (مشتمل بر چند سازمان دولتی و خصوصی) از میان جامعه آماری فوق انتخاب و پرسشنامه نهایی در میان آنها توزیع شد. با توجه به مغفول ماندن نقش عوامل راهبردی محیطی در اعتماد عمومی به دولت و نهادهای سیاسی، پژوهش حاضر تلاش داشته با تاکید بر نقش مهم این دست متغیرها الگویی توسعه یافته و جامع را برای عوامل راهبردی موثر بر اعتماد عمومی به دولت در کشور ایران طراحی کند و از این جهت به گسترش و تکمیل مرزهای دانش موجود در این حوزه کمک می‎نماید.