رهیافتی نقشگرا به نهاد من شعری امام خمینی

اشعار امام خمینی، گذشته از جذابیت های ادبی خود، از آن جهت که سروده های یک رهبر انقلابی است و متعلق به فردی موثر در جهان معاصر است، اهمیت ویژه ای می یابد. در این مقاله با توجه به رویکرد تحلیل گفتمان و دستور نقش گرای هالیدی به این اشعار پرداخته ایم. برای تمرکز بر شخصیت امام و جلوه ی شخصی در اشعارش تنها به فرایندهایی توجه کرده ایم که با نهاد جدای «من» آغاز شده اند.
از جمله دستاوردهای این پژوهش آن است که ایشان در رویکردی خصوصی و کاملا درونگرایانه به تعریف و تمییز «من» بیش از هر چیز دیگر اهمیت داده اند و ضمن نفی منیت، «من» را عاشقی دل سوخته معرفی می نماید که کاملا تسلیم یار است و در برابر یار هیچ قدرتی را نمی شناسد.