ناشنوایی تکیه در گویشوران فارسی

هدف از انجام این مطالعه، بررسی حساسیت درکی شنوندگان بومی فارسی، زبانی دارای تکیه قابل پیش بینی، نسبت به سرنخ های آکوستیکی تکیه است. این پژوهش براساس الگوی شناختی ناشنوایی تکیه طراحی شده است که مطابق آن، هر قدر جایگاه تکیه در یک زبان، بیشتر قابل پیش بینی باشد، گویشور بومی آن زبان، دارای حساسیت درکی ضعیف تری نسبت به ویژگی های تکیه خواهد بود.
در این آزمون، نوع خاصی از آزمون درکی تطبیق به کار رفت که در آن 35 گویشور فارسی در قالب سه گروه متمایز براساس زمینه زبانی، باید محرک های مصنوعی پخش شده را، به صورت رایانه ای، شبیه سازی می کردند. در کنار بررسی عملکرد فارسی زبانان در درک تکیه، تاثیر دانش آواشناسی و قرار گرفتن در محیط زبان انگلیسی بر حساسیت درکی آنها نیز مورد ارزیابی قرار گرفت.
در یافته های این پژوهش مشخص شد که حساسیت کلی فارسی زبانان نسبت به تکیه ضعیف است. با این حال قرار گرفتن آنها در محیط زبانی انگلیسی، تاثیر چشمگیری در میزان حساسیت آنها به تکیه در پی داشت(p<0/0001)؛ در حالی که دانش آواشناسی تاثیری در عملکرد درکی گویشوران نداشت. همچنین از بین سه همبسته، بیش از همه، در تشخیص دیرش، میان فارسی زبانان مشکل وجود داشت(p=0/0001) و از لحاظ آماری تفاوتی میان درک سرنخ فرکانس پایه و شدت مشاهده نشد.
گویشوران زبان فارسی عملکرد ضعیفی در درک تکیه دارند و چنین نتیجه ای با پیش بینی الگوی ناشنوایی تکیه در مورد ناشنوایی تکیه گویشوران زبان های دارای تکیه ثابت سازگار است.