مفهوم تفکیک اراضی در گسترش های جدید شهری (کوی های جدید مسکونی)

هدف این متن ارایه مفهوم جدیدی از تفکیک اراضی1 شهری است که در ایران مفهومی با مولفه هایی غیر از مفهوم کنونی آن در طرح های گسترش جدید شهری در جهان دارد. روش تحقیق در این پژوهش کیفی است که براساس آن مفهوم تفکیک اراضی در نمونه های موفق جهانی مورد بررسی قرار گرفته و با مفهوم آن در ایران مورد مقایسه قرار می گیرد. روش تحقیق نمونه های مورد مطالعه نیز کیفی است و بنابراین در این خصوص نیز از پرسشنامه باز استفاده شده است. فرضیه پژوهش به این صورت است: رضایتمندی ساکنان2 در الگوهای تفکیکی دوربرگردان3 و ترکیبی (دوربرگردان- شطرنجی) بیشتر از الگوهای تفکیکی شطرنجی4 است. در این بررسی نمونه های موفقی از گسترش های جدید شهری از کشورهای انگلستان، آلمان، استرالیا و امریکا مورد مطالعه قرار می گیرد و با تحلیل نمونه های موفق مورد مطالعه، برخی اصول تفکیک اراضی در گسترش های جدید شهری کشورهای توسعه یافته ارایه می شود که مطابق با فرهنگ و اقلیم بومی آنها برنامه ریزی و طراحی شده اند. میزان رضایتمندی ساکنین در سه الگوی تفکیکی متفاوت مورد بررسی قرار خواهد گرفت و در نهایت نشان داده خواهد شد که مفهوم تفکیک اراضی شهری در کشورهای توسعه یافته و ایران متفاوت هستند و مولفه های متعددی از جمله فرهنگی، کالبدی، زیستی، اقتصادی و سیاسی بر این مفهوم تاثیرگذار هستند. در نهایت به این نتیجه می رسیم که رضایتمندی ساکنین در الگوهای تفکیکی دوربرگردان و شطرنجی-دوربرگردان بیشتر از الگوهای شطرنجی است.