کارایی مدل خودمصرفی خوراکی مورفین از نظر القا وابستگی، تحمل و هیپرآلژزیا در موش صحرائی

هدف از انجام این مطالعه ارزیابی کارایی مصرف مزمن مورفین خوراکی بر بروز پدیده وابستگی فیزیکی، هیپرآلژزیا و تحمل به اثر ضددردی مورفین توسط آزمون فرمالین می باشد.
در این مطالعه از 40 سر موش صحرائی نژاد ویستار استفاده شد. حیوانات تحت تیمار 20 روزه با آب محتوی سوکروز و مورفین+سوکروز قرار گرفتند. در روز بیستم بعد از تزریق داخل صفاقی نالوکسان علایم مرتبط با ترک و در روز بعد اثر ضد دردی دوزهای مختلف مورفین تزریقی با توجه به پاسخ رفتاری در آزمون فرمالین در هر دو دسته حیوان (تیمار شده با سوکروز و تیمار شده با مورفین+سوکروز) بررسی شد.
از نظر علایم مرتبط با وابستگی، آنالیز آماری نشان داد که در بعضی از علایم بین دو گروه مطالعه اختلاف معنی دار وجود دارد. اگر چه مورفین به صورت وابسته به دوز سبب کاهش نمره درد در هر دو مرحله آزمون فرمالین در حیوانات تیمار شده با سوکروز گردید، اما اثر ضد دردی قابل توجهی در موش های صحرائی تیمار شده با مورفین+سوکروز نداشت. به علاوه، بررسی آماری نمره درد در هر دو گروه مطالعه اختلاف معنی داری نداشت.
در مجموع یافته های این مطالعه نشان داد که در مدل خوراکی مصرف اپیویید، اگرچه پدیده تحمل به اثر ضد دردی مورفین و وابستگی به خوبی القا می شود، اما هیپرآلژزیا به عنوان یک علامت اعتیاد در شرایط بالینی توسعه پیدا نمی کند.