استناد در علم حدیث

در گذشته، امر استناد به‌گونه‌ای معمول بوده؛ ولی ضوابطی مدون که بتوان آن‌ها را مبانی نظری چنین امری تلقی کرد، نداشته است. در اسلام، تنها حوزه‌ای که این امر را به طور جدی مورد ملاحظه قرار داده، علم‌الحدیث است که سابقه آن به قرون اولیه هجری می‌رسد. به سبب نقش حساسی که حدیث در انعکاس سخن معصوم دارد، اسناد هر حدیث به زنجیره ناقلان (سلسله سند) عنصر اساسی تشخیص صحت و اعتبار احادیث شمرده می‌شود. این علم، با گذشت زمان چنان وسعت یافت که تبدیل به حوزه‌ای مستقل شد و کم و بیش با همین تعبیر امروزی استناد به‌کار می‌رفت. شهید ثانی «سند» را آنچه مورد اسناد قرار گرفته یا زنجیره ناقلان می‌داند و «متن»، بنا به تعبیر ابن‌جماعه، بیانی است که آخرین راوی ارایه می‌کند. در حوزه حدیث، متنی که بر مبنای نام افراد مورد استناد تدوین می‌شد، «مسند» نام داشت.