سازوکارهای ساختاری در بروز فوران های بازالتی منطقه بیجار (باختر ایران)

در پهنه سنندج- سیرجان بسیاری از سنگ های آتشفشانی بازی که گاه به صورت تختگاه هایی سنگ های کهن تر از کواترنری را پوشانده اند، با شکل و ریخت گوناگون رخنمون یافته اند. بر اساس تاریخچه ژئودینامیکی کوهزاد زاگرس، سنگ های مورد مطالعه، سنگ های پس از برخورد هستند که در امتداد راستای سامانه های کششی در سطح آشکار شده اند. رخنمون این سنگ ها در سطح از روند شمال باختری- جنوب خاوری پیروی می کند. به ویژه مجموعه های بررسی شده در چارچوب این مقاله با نام های ندری، طهمورث و احمدآباد این روند را نشان می دهند. از این نگاه در سه جایگاه نامبرده، برداشت های صحرایی بر روی سامانه های شکستگی انجام شد که نتایج زیر حاصل شده است. گسل های برداشت شده از سه جایگاه سنگ های بازالتی، ویژگی های گوناگونی از نگاه روند جایگاه جریان های بازالتی و نیز سن آنها دارند. این گسل ها که همگی از نوع گسل های کششی (عادی) هستند یا سنی پس از شکل گیری بازالت ها دارند (جوان ترین گسل ها)، یا همزمان با برون ریزی بازالت ها هستند که همزمان با آخرین مرحله رسوب گذاری مارن های میوسن پسین است و کهن ترین این گسل ها دارای سن میوسن پسین و پیش از برون ریزی بازالت هستند.