شیوع و فاکتورهای خطر لیشمانیوز سگ ها در شهرستان مشهد، شمال شرق ایران

مطالعه حاضر جهت تعیین شیوع سرمی و فاکتورهای خطر لیشمانیوز در یک جمعیت از سگهای خانگی و ولگرد مشهد (شمال شرق ایران) انجام گردید. از مجموع 300 نمونه سرمی جمع آوری شده از سگها، 67/8 درصد (300/26 (آنها در روش ایمنوفلورسانس غیرمستقیم (IFAT (آلودگی با لیشمانیا اینفانتوم را نشان دادند. میزان شیوع سرمی در سگهای خانگی و ولگرد به ترتیب 5/9) 200/19 (و 7 درصد (100/7 (بود. تفاوت معناداری بین گروه های سنی مختلف مشاهده گردید (05.0<P (و سگهای کمتر از یک سال سن بیشترین شیوع سرمی را نشان دادند (4/17 درصد). شیوع سرمی لیشمانیا در دو جنس نر و ماده به ترتیب 43/10 درصد (163/17 (و 57/6 درصد (137/9 (و در سگهای نژاد کوچک و بزرگ به ترتیب 5/10 درصد (57/6 (و 2/8 درصد (243/29 (تعیین گردید. تفاوت معنی داری از لحاظ جنس و نژاد در سگهای مورد مطالعه مشاهده نشد. تعداد لنفوسیتها در سگهای آلوده با لیشمانیا بیشتر از سگهای غیر آلوده بود (05.0<P .(مقادیر PCV کم خونی غیر جبرانی را در تعداد زیادی از سگهای آلوده با لیشمانیا نشان داد (6/52 دردصد). با توجه به نتایج بدست آمده از مطالعه حاضر میتوان نتیجه گیری نمود که عفونت لیشمانیوز از شیوع سرمی نسبتا بالایی در سگهای خانگی و ولگرد شهرستان مشهد برخوردار است. به علاوه کم خونی غیر جبرانی فراوان ترین یافته خون شناسی در سگهای آلوده با لیشمانیا است، که بایستی در هنگام تشخیص لیشمانیوز سگها در مناظق بومی مد نظر قرار گیرد.