نتایج کوتاه مدت روش استفاده از سیمان استخوانی قابل تزریق در درمان شکستگی های ناپایدار دیستال رادیوس

درمان شکستگی دیستال رادیوس در استخوان استئوپروتیک همراه با نقص متافیزی به دلیل خردشدگی کورتکس خلفی غالبا به وسیله جابجایی ثانویه عارضه دار می گردد. هدف از این مطالعه بررسی پیامدهای عملکردی، معایب و مزایای تزریق سیمان استخوانی در تثبیت و نگهداری جااندازی شکستگی فوق بود.
این مطالعه به صورت آینده نگر و بر روی20 بیمار انجام شد. پس از جااندازی اولیه شکستگی و تزریق سیمان استخوانی در قسمت نقص متافیزی با برش کوچک دورسال دیستال ساعد، گچ کوتاه ساعد به مدت 3 هفته گرفته شد. سپس گچ باز شده و حرکات آزادانه مچ دست شروع شد. بیماران در هفته ششم، ماه سوم و ماه ششم از نظر معیارهای دامنه حرکتی فعال مچ دست، میزان درد، قدرت چنگش، متغیر های رادیوگرافیک استاندارد، پرسش نامه معیار DASH و امتیاز عملکردی مچ دست «مایو» ارزیابی شدند.
بیماران شامل 3 مرد و 17 زن با میانگین سنی 67 سال بودند. نوع شکستگی در تقسیم بندی AO شامل 17 مورد نوع A3 و3 مورد نوع C2 بود. در ارزیابی نهایی ماه ششم، میانگین دامنه حرکتی فعال مچ دست در سمت شکسته نسبت به سالم در فلکسیون برابر 91%، اکستانسیون برابر 93%، انحراف رادیال برابر 91%، انحراف آلنار برابر 93%، سوپیناسیون برابر 98% و پروناسیون برابر99% بود. میانگین نمره DASH برابر 4/4 و میانگین قدرت چنگش برابر 90% نسبت به سمت مقابل بود. امتیاز عملکردی مچ دست «مایو» در 14 مورد عالی و در 6 مورد خوب بود. میانگین مقادیر رادیوگرافیک نهایی برابر 10 درجه volar angle، 24 درجه radial inclination، 10 میلیمترطول رادیال، 1 میلیمتر انحراف آلنار و 3/0 میلیمتر intraarticular gapبود. هیپوستزی ناشی از تحت فشار قرار گرفتن عصب مدین قبل از جااندازی، از دست رفتن جااندازی، دیستروفی سمپاتتیک رفلکسی و قرار گرفتن ماده سیمانی در بافت نرم اطراف هر کدام در یک مورد رخ داد. هیچ عارضه دیگری مشاهده نشد.
با توجه به نتایج به دست آمده، تزریق سیمان استخوانی در شکستگی های ناپایدار استئوپروتیک دیستال رادیوس می تواند یک روش درمانی مطمئن و موثر در نظر گرفته شود که سبب بهبود عملکرد بالینی و بازتوانی سریع با عوارض کم می شود.