مقایسه نگرش نسبت به خودکشی و پیش گیری از آن در دانشجویان پزشکی قبل و بعد از دوره کارآموزی

نگرش در زمینه خودکشی و پیش گیری از آن در نحوه ارتباط پزشک با بیمار تاثیر به سزایی دارد. هدف این پژوهش مقایسه نگرش نسبت به خودکشی، قبل و بعد از دوره کارآموزی در دانشجویان پزشکی، بود.
در این تحقیق 94 دانشجوی رشته پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اهواز که 44 نفر قبل و 50 نفر بعد از اتمام دوره کارآموزی، با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای ارزیابی نگرش افراد نسبت به خودکشی از پرسش نامه ATTS استفاده شد. گویه های این پرسش نامه: نگرش، باور فرد نسبت به خودکشی و پیش گیری از خودکشی را نشان می دهد. همچنین این مقیاس شامل شش مولفه: آسان گیری، قابلیت پیش گیری، غیرقابل فهم بودن، اجتناب از صحبت کردن، غیرقابل پیش بینی بودن و تنهایی و التماس می باشد.
دانشجویان رشته پزشکی که دوره کارآموزی را گذرانده بودند در مقایسه با دانشجویانی که این دوره را نگذرانده بودند در مولفه های آسان گیری، و قابلیت پیش گیری تفاوت معناداری دارند، اما در مولفه های غیرقابل فهم بودن، اجتناب از صحبت کردن، غیر قابل پیش بینی بودن و تنهایی و التماس تفاوت معنا دار نشد. با بررسی تک تک سوالات مشخص شد که دانشجویان در اکثر پرسش ها تفاوت معناداری با یک دیگر نداشتند. تنها در 8 سوال تفاوت معنادار شد.
دیدگاه کل دانشجویان نسبت به پیش گیری از خودکشی و برقراری روابط با بیماران دارای افکار خودکشی مثبت است. دیدگاه دانشجویانی که این دوره را گذرانده بودند، نسبت به گروه دیگر منفی تر است. بنابراین ممکن است این آموزش در نگرش دانشجویانی که دوره کارآموزی را گذرانده اند، تاثیر مثبتی نداشته است.