بررسی رابطه ی بین ویژگی های جمعیت شناختی مدیران بر انتخاب سبک های مدیریت تعارض

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه ی ویژگی های جمعیت شناختی بر انتخاب سبک های مدیریت تعارض توسط مدیران می باشد. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه ی آماری شامل کلیه ی مدیران شاغل به کار در دبیرستان های شهر شیراز می باشد. نمونه ی آماری این پژوهش شامل 213 نفر از مدیران شاغل به کار در دبیرستان های شهر شیراز می باشد. داده های مربوط به سبک های حل تعارض با استفاده از پرسشنامه مدیریت تعارض جمع آوری شده که اعتبار آن به روش صوری و پایایی آن به کمک آمار آلفای کرونباخ 77/0 محاسبه شد. به منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون های آماری همبستگی، T-test، Anova و رگرسیون استفاده شد.
مقایسه ی میانگین های به دست آمده از پنج سبک حل تعارض به طور کلی نشان داد سبک سازش بیشترین کاربرد را توسط مدیران داشته و سبک های تشریک، مدارا، تحکم و اجتناب به ترتیب بعد از آن قرار داشتند. همچنین نتایج به طور کلی نشان داد بین میزان سابقه ی مدیران، میزان حقوق و استفاده از سبک های همکاری و مدارا رابطه ی مثبت و معناداری وجود دارد. بین جنسیت مدیران و کاربرد روش های پنج گانه در سبک تحکم (000/0) تفاوت معناداری مشاهده شد. به طور کلی بین ویژگی های جمعیت شناختی مدیران و انتخاب سبک های حل تعارض رابطه ی معنادری مشاهده شد.در استفاده از نتایج به دست آمده می توان استدلال کرد مدیران مدارس بایستی توجه داشته باشند تعارض یک بخش طبیعی و اجتناب-ناپذیر سازمان هاست و مدیران برای اداره موقعیت های تعارض بایستی از ادراکات و نظریات افراد دو طرف درگیر مساله استفاده کنند؛ بنابراین بهترین رویکرد برای اداره ی تعارض این است که مدیران به پیامدهای آن برای افراد توجه کنند و سبک یا رویکردی را انتخاب کنند که بهترین پیامد را برای طرفین درگیر تعارض داشته باشد.