بررسی تاثیر BMP7 بر روند کلسیفیکاسیون نابجا با و بدون نانو ذرات نقره در عضله گلوتئوفمورال حیوان آزمایشگاهی Rat

کشف، خلوص و سنتز پروتئین های نوترکیب استخوان از گروه BMPنقطه عطف مهمی در درک فیزیولوژی استخوان جهت ترمیم نقایص استخوانی بود. تحقیق حاضر برای اولین بار با هدف رفع محدودیت های حاصل از کاربرد پیوندهای استخوانی اتوگرافت و یافتن ماده ای که بتواند جایگزین مناسبی برای گرفت های استخوانی باشد، انجام پذیرفت. تحقیق حاضر به بررسی تاثیرBMP7 و نانوذرات نقره بر نفوذپذیری سلولی بافت عضلانی جهت تولید استخوان بصورت اکتوپیک در عضله گلوتئو فمورال Rat پرداخته است.
در مطالعه تجربی دوسوکور حاضر، 42 راس Rat به 6 گروه 7 تایی تقسیم شدند. به 3 گروه اول 200 نانوگرمBMP7 با 1/0 میلی گرم نانوذرات نقره و به 3 گروه دوم مقدار200 نانوگرمBMP7 در 4/0 میلی گرم سرم فیزیولوژی تزریق شد. نمونه ها در روزهای 7، 14و21 بعد از عمل قربانی شدند. نمونه ها از نظر تغییرات بافتی شامل وجود نکروز، التهاب، تشکیل بافت فیبروز و بافت کلسیفییه با میکروسکوپ نوری با بزرگنمایی40، 100 و400 بررسی شدند. نتایج حاصل با استفاده از آزمون های Hosmer and Lemeshow، Chi-square و Wilcoxonو نتایج بین دو گروه با آزمون های Mann Whitney U وKruscalwallis تجزیه و تحلیل شدند. 05/0P< معنی دار درنظر گرفته شد.
یافته ها تفاوت آماری معنی داری میان زیرگروه های دو گروه اصلی از لحاظ استخوان سازی، توزیع التهاب (439/0P=)، میزان التهاب (743/0P=) و وجود یا عدم وجود جسم خارجی (381/0P=) با گذشت زمان نشان ندادند. اما در دو گروه BMP7+nano silverوBMP7 به تنهایی با گذشت زمان تغییرات آماری معنی داری وجود داشت.
حیوان آزمایشگاهی Rat گیرنده کافی وکارآمد برای BMP7 در بافت عضلانی ندارد. حتی با بکار بردن نانوذرات نقره جهت افزایش نفوذپذیری سلول ها، BMP7 قادر به ایجاد تمایز سلول های بافت عضلانی جهت روند کلسیفیکاسیون نمی باشد.