رویکرد نظری شاعران سنت گرای معاصر به روح و روان

این مقاله کوشیده است پس از ذکر مقدمه ای کافی پیرامون روح و روان و کیفیت آن از نظر فلاسفه و عرفا و همچنین روح از منظر قرآن، به بررسی و تبیین بازتاب شاعرانه روح و روان در شعر سنت گرای معاصر با تکیه بر اشعار علامه حسن زاده آملی، حکیم هیدجی و شهریار که هرکدام نماینده طیفی از شاعران با رویکردها و دیدگاه های متفاوت هستند، بپردازد و در مسیر و فرایند پژوهش بدین نکته رسیده است که شاعران فوق با تاسی از تعالیم و آموزه های قرآنی و دیدگاه های عرفانی، فلسفی و دینی بر این نظرند که انسان مرکب از جسم و روح است که جسمش به اقتضای ماهیتش فناپذیر و روحش به جهت تجردش نامیراست. آنان به تاثیر و تاثر جسم و روح معتقدند و روح را عنصر ملکوتی و رجعت یابنده به موطن اصلی می دانند و بر این باورند که همه شرافت آدمی مترتب بر این عنصر است و کمال و اعتلای صفاتی آن بدین بعد بسته است. آنان بعد خاکی انسان را فاقد کرامت و فضیلت می شمارند و اعتقاد دارند که روح مجرد از ماهیت است و پس از متلاشی شدن جسم همواره باقی خواهد ماند.