انجام موفقیت آمیز آناستوموز تراشه با چسب فیبرینی جدید در نمونه ی حیوانی

آناستوموزهای تراشه از اعمال جراحی شایع روی Upper respiratory airway هستند که به دلیل ایجاد تنگی در محل آناستوموز، به دنبال راه های جایگزین آن هستند. این آناستوموزها، در شیوه ی معمول، با استفاده از بخیه هایی با نخ ویکریل یا استاپلر انجام می شوند. مطالعه ی فعلی به بررسی امکان استفاده از چسب فیبرینی جدید در آناستوموز تراشه جهت کاهش زمان عمل و عوارض آن پرداخت.
این مطالعه به روش Pure experimental trial بر روی 8 قلاده سگ که از نظر نژاد و وزن و جنس مشابه بودند، انجام شد. در دو نوبت، توسط یک برش گردنی 2 رینگ از تراشه ی گردنی سگ های مورد مطالعه برداشته شد. آناستوموز در نوبت اول توسط چسب فیبرینی جدید بعد از 3 بخیه ی نگهدارنده انجام شد (گروه مورد). بعد از دو هفته در مرحله ی دوم، پس از برداشتن (Resect) ناحیه ی مذکور، آناستوموز مجدد به صورت کلاسیک و با 12 بخیه انجام شد (گروه شاهد). پس از 2 هفته، نمونه ها تحت جراحی مجدد قرار گرفتند و محل های آناستوموز جهت بررسی پاتولوژی برداشته (Resect) شد و نمونه ها تحت آناستوموز با شیوه ی کلاسیک قرار گرفتند. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه ی 17 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
میانگین زمان انجام آناستوموز در گروه مورد 94/5 و در گروه شاهد 75/9 دقیقه بود (05/0 > P). همچنین میانگین قطر تراشه در آناستوموز با فیبرین به طور معنی داری بیش از گروه شاهد بود (میانگین گروه مورد 59/25 میلی متر و میانگین گروه شاهد 14/24 میلی متر). در بررسی نتایج از نظر ماکروسکوپی اختلافی بین دو شیوه ی آناستوموز مشاهده نشد و چسبندگی به طور کامل رخ داده بود. مرگ و میر و نشت (Leak) و میکروآبسه مشاهده نشد. در بررسی پاتولوژی اتصال در تمام نمونه ها به صورت کامل رخ داده بود.
با توجه به کوتاه تر بودن زمان آناستوموز به شیوه ی چسب فیبرینی جدید و نیز عدم اختلاف نتایج پاتولوژی و عوارض بین دو شیوه، چسب فیبرینی جدید جهت انجام آناستوموز تراشه با اطمینان بالا می تواند مورد استفاده قرار گیرد.