تحلیل فضایی شاخص های توسعه ی گردشگری با استفاده از مدل TOPSIS (مطالعه ی موردی: شهرستان های استان اصفهان)

گردشگری و اقتصاد مربوط به آن اکنون دچار تغییر و تحول شده وبه عنوان یکی از ارکان اصلی اقتصاد تجاری نقش حیاتی در اقتصاد جهانی دارد. همچنین، بسیاری از برنامه ریزان و سیاست گذاران توسعه ی اقتصادی نیز، از صنعت گردشگری به عنوان رکن اصلی توسعه یاد می کنند. فعالیت های مربوط به گردشگری و ارائه ی خدمات متناسب با آن در یک منطقه، همانند بسیاری از بخش های اقتصادی نیازمند زمینه های لازم در مورد منشا آن است. بنابراین اهمیت صنعت گردشگری از یک طرف و وجود پتانسیل های گردشگری استان اصفهان از طرف دیگر، استفاده از یک رویه ی مناسب را برای اولویت بندی مناطق مختلف این استان، جهت برنامه ریزی های مناسب و کارا و اولویت بندی سرمایه گذاری های مختلف در این مناطق را ضروری می نماید. در این پژوهش با استفاده از مدل Topsis به ارزشیابی و اولویت بندی شهرستان های این استان بر اساس شاخص های توسعه ی گردشگری (میزان برخورداری از جاذبه های طبیعی، جاذبه های تاریخی- فرهنگی، جاذبه های انسان ساخت، هتل ها، مهمان پذیرها، دفاتر خدمات گردشگری، شرکت های مسافربری و خدمات امنیتی جاده ای)، در چهار سطح ورا برخوردار، فرا برخوردار، میان برخوردار (متوسط) و فرو برخوردار (محروم) پرداخته ایم. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی بوده و روش گردآوری اطلاعات کتابخانه ای- اسنادی است. نتایج پژوهش نشان می دهد که در بین شهرستان های استان، شهرستان اصفهان با ضریب اولویت 87/0، در سطح فرا برخوردار و شهرستان های خمینی شهر، خوانسار، دهاقان، تیران و کرون، فلاورجان، گلپایگان، چادگان و نطنز با ضریب اولویت 1/0 تا 0007/0 در سطح فرو برخوردار یا محروم قرار گرفته اند.