بررسی وضعیت سیستم حمل ونقل عمومی در محدوده ی ترافیکی مرکز شهر مشهد از دیدگاه توسعه ی پایدار شهری

یکی از چالش های اساسی فراروی برنامه ریزی شهری در اواخر قرن بیستم، رشد پیوسته میزان ترافیک بوده که دست یابی به توسعه ی شهری پایدار را تحت تاثیر خود قرار داده است. لذا یکی از راه حل های ارائه شده برای حل مشکلات ترافیکی و مسائل اقتصادی و اجتماعی و زیست محیطی ناشی از آن در شهرهای بزرگ، اعمال محدودیت های ترافیکی جهت کاهش تفاضای سفر و محدودیت تردد وسایط نقلیه ی شخصی و افزایش استفاده از وسایط نقلیه ی عمومی در محدوده ی مکانی و زمانی خاص بوده که خود یکی از ابزارهای مدیریت سیستم حمل ونقل (TSM) می باشد. این تحقیق در دوبخش اعمال طرح محدودیت ترافیکی را مورد بررسی قرار داده است،که در بخش اول با هدف آگاهی ازنظریات مردم درخصوص اجرای طرح محدودیت تردد وسایل نقلیه ی شخصی در هسته ی مرکزی شهر مشهد، تعداد 150 پرسشنامه تکمیل گردید. دربخش دوم به منظور تکمیل اطلاعات و آزمون دقیق تر فرضیات تعداد 40 پرسشنامه ی دیگرتکمیل وبه تحلیل دیدگاه های کارشناسی وارزشیابی آنها از طرح ترافیکی ویژه ایام خاص شهر مشهد به ویژه نوروز 88، پرداخته شده است که دارای اهمیت زیادی است. بر اساس اطلاعات به دست آمده، 70.7 درصد افراد پاسخگو، اجرای طرح را موجب روان شدن جریان ترافیک در محدوده مرکزی شهرمی دانند و70 درصد موافقند که اجرای طرح باعث تسهیل در دسترسی ها می شود. همچنین58 درصد افراد مورد بررسی اجرای طرح را سبب کاهش آلودگی هوا،54 درصد افراد موجب کاهش آلودگی صوتی و 56 درصد افراد هم اجرای طرح فوق را سبب کاهش مصرف سوخت بیان کرده اند. بنابراین به لزوم اجرای طرح در ایام خاص دراین محدوده پی می بریم، هر چند که66 درصد کسبه اجرای طرح را موجب کسادی کار خود دانسته اند. بر اساس بررسی انجام شده، راهکارهای مدیران و کارشناسان جهت رسیدن به حمل ونقل پایدار، شامل اجرای طرح محدودیت ترافیکی و پیوسته نمودن آن در هسته ی مرکزی شهر، استفاده بیشتر از سیستم حمل ونقل همگانی، مدیریت عرضه و تقاضای حمل ونقل، افزایش ظرفیت پارکینگ ها و مدیریت واحد شهری و... است. نتایج به دست آمده از مطالعات انجام شده حاکی از آن است که روش های محدودکننده ی ترافیک، تاثیر قابل توجهی بر ترافیک مرکز شهر،کاهش استفاده از وسایل نقلیه ی شخصی وافزایش استفاده از وسایل نقلیه ی همگانی داشته اند.