اولویت بندی برنامه های بهبود سازمان با استفاده از مدل غربالگری فازی

مدل تعالی EFQM را می توان گذار از کثرت به وحدت در الگوها ورویکردهای مختلف متکثر موجود در حوزه بهبود وتعالی سازمانی نامید که مهم ترین کارکرد این مدل انجام خودارزیابی و شناسایی زمینه های قابل بهبود در یک سازمان می باشد. از آنجا که سازمان ها به ویژه آنهایی که از سطح بلوغ پایین تری در مدیریت کیفیت جامع برخوردارند هنگام استفاده از این مدل با انبوهی از زمینه های قابل بهبود مواجه خواهند شد. همواره انتخاب مهم ترین و کلیدی ترین مساله ها که ارزش تخصیص منابع سازمان را داشته باشند، چالش اصلی آنها می باشد.بنابراین سازمان ها ناگزیر به غربال مساله های شناسایی شده برای یافتن مهم ترین مساله های خود می باشند.مرور ادبیات وپیشینه این موضوع حاکی از آنست که رویکردی جامع و دقیق که در قالب یک مدل والگوریتم مشخص به غربال مساله های شناسایی شده با مدل تعالی EFQM بپردازد موجود نمی باشد.
هدف از این مقاله معرفی یک الگوی غربالگری ریاضی هفت مرحله ای است. این تحقیق از نظر هدف، از نوع بنیادی واز نظر جمع آوری داده های موردنیاز از نوع توصیفی و از شاخه پیمایشی می باشد. ضمنا دامنه انجام این پژوهش، سازمان های صنعتی ایران می باشد.
از آنجا که فضای تصمیم گیری حاکم بر سازمان های صنعتی عموما از نوع فازی است ومعمولا داده ها در فرم مبهم وسربسته مطرح می شوند، لذا برای اینکه این مدل باشرایط حاکم بر سازمان های صنعتی تطبیق داشته باشد، الگوی پیشنهادی در فضای تصمیم گیری فازی طراحی شده است تا ضمن در نظر گرفتن زبان طبیعی محیط کسب وکار واستفاده از اطلاعات نادقیق و مبهم موجود، بتوان تصمیمات لازم را برای اولویت بندی زمینه های قابل بهبود اتخاذ نمود.