بن مایه های لذت گرایی در شاهنامه و تاثیرپذیری از افکار اپیکوریستی

لذت گرایی نظریه ای است که در آن افراد بشر، بهبود زندگی خود را در لذت جویی می دانند و خوش باشی و اغتنام فرصت را پیشه خود می سازند. لذت گرایی و شادخواری در طول تاریخ، سابقه ای طولانی در بین مردم دارد. اپیکور فیلسوف یونانی مکتبی با افکار لذت گرایی به وجود آورد که با وجود مخالفت های فراوان به راه خود ادامه داد و طرفدارانی به دست آورد. اپیکوریست ها خدایان را انکار می کنند و معتقدند زندگی انسان، منحصر به همین دنیاست؛ پس انسان تا زمانی که در این دنیاست باید شاد باشد. این افکار، در آثاری چون شاهنامه فردوسی هم موثر افتاده است. شاهان و پهلوانان ایرانی، در مجالس بزم خود غالبا از می و رامشگران استفاده می نمایند. اما این دو عنصر به تنهایی اسباب لذت آنها را فراهم نمی آورد، آنها به زن نیز توجهی خاص دارند و از شکار و چوگان بازی نیز برای تفریح و غم زدایی استفاده می کنند. شاهنامه فردوسی، سرشار است از شادی ها و لذت گرایی ها، و فلسفه اپیکور نیز شادی را توصیه می کند. اما اینکه اندیشه های شاد باشی و لذت گرایی در شاهنامه، چقدر با فلسفه اپیکور تطابق دارد، خود بحث دیگری است. دنیای حماسی شاهنامه را نمی توان با دنیای اپیکور فیلسوف سرخورده یکی دانست و تمایزاتی در این میان، وجود دارد که در بخش شاهنامه و اپیکوریسم و نتیجه گیری نهایی بدان پرداخته شده است.