اثر محلول پاشی روی و منگنز بر عملکرد و اجزای عملکرد دو هیبرید ذرت در شرایط تنش خشکی

به منظور بررسی اثر محلول پاشی روی و منگنز بر عملکرد و اجزای عملکرد دو هیبرید ذرت تحت تنش خشکی در مراحل رشد رویشی و زایشی، این تحقیق به صورت فاکتوریل اسپیلت پلات در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه پژوهشی دانشگاه بوعلی سینا همدان در سال 87 انجام گرفت. فاکتور اصلی شامل ترکیب دو عامل آبیاری با سطوح (آبیاری کامل، یک بار قطع آبیاری در مرحله رویشی، یک بار قطع آبیاری در مرحله زایشی (و محلول پاشی) بدون محلول پاشی،محلول پاشی روی و محلول پاشی منگنز (و عامل فرعی دو هیبرید ذرت)سینگل کراس 301 و سینگل کراس 400(انتخاب شدند. درجه روز رشد تا گلدهی و تعداد دانه در بلال، وزن هزار دانه، عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیکی، شاخص برداشت، دوره پر شدن دانه، کارایی مصرف آبآبیاری (دانه) و درصد پروتئین دانه مورد بررسی قرار گرفت. نتایج آزمایش نشان داد که تفاوت معنی داری بین سطوح آبیاری، محلول پاشی و هیبرید از نظر کلیه ی صفات اندازه گیری شده به استثناء شاخص برداشت وجود داشت. تیمار بدون محلول پاشی و تنش کم آبی در مرحله رویشی، بیش ترین اثر کاهشی بر فاصله کاشت تا کاکل دهی، دوره پرشدن دانه، تعداد دانه در بلال و عملکرد دانه داشت.میانگین مقادیر صفات ذکر شده برای تیمار محلول پاشی روی و آبیاری حداکثر بود. بیش ترین و کم ترین کارآیی مصرف آب آبیاری (دانه) با تنش در مرحله زایشی معادل 44/1 و تنش در مرحله رویشی معادل 21/1 کیلو گرم بر متر مکعب به دست آمد. بیش ترین درصد پروتئین دانه به میزان 8/9 درصد در تیمار تنش زایشی با محلول پاشی روی حاصل شد.