بررسی نگرش استفاده کنندگان در طراحی فضای پارک های شهری به منظور ارتقاءء خلاقیت پذیری فضای بازی کودکان

بدون شک مشارکت اجتماعی یکی از مهم ترین مولف ه های مورد تایید صاحب نظران درتوسعه جوامع رو به رشد و ضامن پایداری اجتماعی به شمار می رود و بسیاری از مشکلات ساختاری و عملکردی برنامه های توسعه، ناشی از نارسایی هایی است که در این حوزه، کم اهمیت تلقی می شود؛ لذا امروزه با درک این اهمیت جلب مشارکت مردم در بخشها و تخصص های مختلف نمود عینی به خود گرفته است. در مباحث معماری و شهرسازی نیز از آنجایی که مقصود و هدف فرآیند طراحی، به ساما نکردن فضا به منظور رفع نیازهای انسان می باشد، جلب مشارکت استفاده کنندگان در این فرآیند میتواند متضمن برآورده شدن درست تر نیازها و به تبع آن استفاده بهینه تر و ماندگارتر از فضا باشد؛ لذا در راستای همین هدف، آنچه در این پژوهش نیز مورد توجه قرار گرفته است بررسی نگرش والدین به عنوان بخشی از استفاد هکنندگان، درخصوص خلاقیت پذیری پار کهای شهری برای استفاده فرزندانشان است. برای نیل به این هدف پس از ساخت و اعتباریابی ابزار پژوهش و محاسبه حجم نمونه با استفاده از روش تحقیق پیمایشی(زمینه یابی)، این نگرش از210 نفر از والدین در قالب چهار عامل: بازی سازی، تحرک پذیری، امنیت و تحری ککنندگی فضا استخراج شد. در بررسی خلاقی تپذیری کاربران از محیط، مهم ترین عاملی که در تحقیق حاضر به دست آمده مقوله یا عامل بازی سازی می باشد. بازی سازی در واقع فرآیند متعامل بین کاربر و محیط است. ب هگون های که هم محیط بر کاربر جهت اجرای بازی تاثیر می گذارد و هم کودک در محیط تغییراتی را برای بازی ایجاد می نماید؛ لذا توجه به این عوامل در فرآیند طراحی می تواند دست مایه مناسبی جهت طراحی فضاهای بهینه جهت رشد و ارتقاءء خلاقیت کودکان باشد.