بررسی میزان استفاده از روش های سنجش بالینی در دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران از دیدگاه اساتید بالینی

ارزیابی و ارزشیابی گام های عظیم فرآیند آموزشی هستند که با تضمین توانمندی و صلاحیت پزشکانی که ضامن سلامت جامعه می باشند، نقش اساسی را در فرآیند آموزش پزشکی ایفا می کنند. این مطالعه با هدف بررسی میزان استفاده از روش های سنجش بالینی در محیطهای بالینی صورت گرفت.

این مطالعه توصیفی بوده و ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه پژوهشگر ساخته ای بود که با استفاده از ابزار پیشنهادی شورای اعتبار بخشی آموزش پزشکی تخصصی آمریکا و منابع علمی تدوین شد. نمونه گیری مبتنی بر هدف، از کلیه افراد واجد شرایط انجام شد. حجم نمونه 83 نفر، شامل اساتید دانشگاه علوم پزشکی تهران (39نفر)، ایران (24 نفر) و شهید بهشتی (20 نفر) بود. تحلیل داده ها توسط نرم افزار SPSS 17 با استفاده از شاخص های مرکزی و پراکندگی انجام شد.

نتایج نشان داد که بیشترین روش مورد استفاده در محیطهای آموزشی بالینی، پرسش های چند گزینه ای (6/97%)، آزمونهای آسکی (8/92%) و لاگ بوک (7/86%) بود و روش های 360 درجه (4/8%) و پورت فولیو (6%) روش های متداولی در محیط های بالینی این دانشگاه ها نبودند. بیشترین میزان استفاده از مجموعه روش های سنجش مهارتهای بالینی در دانشگاه علوم پزشکی ایران (8/58%) و پس از آن در دانشگاه تهران (3/47%) و شهید بهشتی (2/47%) بود.

در پژوهش انجام شده مشاهده می شود، جهت گیری سنجش توانمندی و عملکرد دانشجویان به سمت موقعیتهای غیرواقعی و شبیه سازی شده بوده است و تنها در تعداد محدودی از محیطهای آموزشی بالینی بر موضوع انجام ارزیابی عملکرد فعالیت بالینی واقعی تاکید شده است.