ادبیات داستانی و توسعه اجتماعی (مطالعه موردی پژوهش در داستان های دهخدا، جمال زاده، هدایت، آل احمد، دانشور)

این پژوهش در پی پاسخ به این پرسش است که آیا نویسندگان معاصر در دوران ورود مدرنیته به ایران، توجهی به توسعه و گذر از سنت داشته اند؟ و اگر این گونه بوده چه مفاهیمی را مدنظر داشته اند؟ در این بین با بررسی آثاری از پنج نویسنده (دهخدا، جمال زاده، هدایت، آل احمد و دانشور) که در بازه زمانی 1250 تا 1350 خورشیدی نوشته شده اند، در پی پاسخ به این پرسش با شیوه تحلیل محتوا پرداختیم. در نهایت با شمارش مقولات مفهومی سنتی و عناصر و پیش نیازهای مدرنیته و توسعه، مشخص شد در تعداد دفعات استفاده از مفاهیم سنتی و مدرن، بیش ترین مقولات مطرح شده مربوط به عناصر مرتبط با توسعه فرهنگی بوده است. بر این اساس حرکت رو به تغییر در ادبیات معاصر ایران را می توان حرکتی آگاهانه دانست. این وضع در آثار نویسندگان مورد بررسی نشان دهنده بینش و درک مسئله توسعه در ایران در بازه زمانی ذکر شده است.