فرسودگی شغلی در پرستاران شاغل در مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد

فرسودگی شغلی به عنوان مشخصه اصلی استرس شغلی، نوعی واکنش تاخیری به عوامل مزمن تنش زای محل کار است. فرد مبتلا به فرسودگی شغلی فاقد انرژی عاطفی در به کارگیری و سرمایه گذاری روی دیگران است، با نامهربانی با دیگران و مددجویانش برخورد کرده و احساس بی کفایتی در ارتباط با کارش دارد. بدین لحاظ پژوهش حاضر به منظور بررسی عوامل موثر بر فرسودگی شغلی در پرستاران شاغل در مراکز آموزشی درمانی دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد انجام شد.
این پژوهش یک مطالعه توصیفی است، که در سال 1388انجام شد. جامعه مورد مطالعه آن شامل340 پرستار شاغل در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد می باشد. نمونه ها با استفاده از روش نمونه گیری سهمیه ای انتخاب شدند. پرسشنامه های اطلاعات دموگرافیک و مقیاس استاندارد فرسودگی شغلی مسلاچ و همکاران (1996) جهت جمع آوری داده ها مورد استفاده قرار گرفت. داده ها به وسیله آمار توصیفی و آزمون های آماری غیر پارامتریک تحت نرم افزار SPSS مورد ارزیابی قرار گرفت.
میزان فرسودگی شغلی در حیطه واماندگی عاطفی 5/53% در سطح زیاد، در حیطه مسخ شخصیت 7/49% در سطح زیاد و در حیطه احساس عدم کفایت 6/99% احساس کفایت کم داشتند.
فرسودگی شغلی پرستاران شاغل در سطح بیمارستانهای آموزشی شهرکرد متوسط به بالاست که نیاز به توجه خاصی دارد. بر اساس نتایج به دست آمده ابعاد فرسودگی شغلی اکثریت پرستاران تامل برانگیز بوده و نیاز به بررسی و پیگیری دارد. با توجه به نتایج این پژوهش و اهمیت شغل پرستاری، مسئولین زیربط باید به مسایل مرتبط با ایفای نقش پرستاران و رضایتمندی آنان در جهت توانمندسازی آنان توجه لازم را مبذول داشته و آنان را در انجام هر چه بهتر مسئولیت های حرفه ای یاری دهند.