مبانی و منطق آموزش فنآوری

توسعه آموزش فناوری در آموزش عمومی یکی از شاخص های مهم در راستای توسعه کشور ها محسوب می شود. چندین دهه است که رشته ای بنام آموزش فناوری در مقاطع کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری در برخی از کشورها با رویکردی بین رشته ای راه اندازی شده است. آموزش فناوری یک زمینه علمی و مطالعاتی است که توانایی انسان را در شکل دهی و تغییر دنیای فیزیکی در راستای تحقق نیازها از طریق دستکاری مواد و ابزار به کمک فن و تکنیک بالا می برد. به عنوان یک رشته آموزشی ، هدف آموزش فناوری، یاد دهی دانش و فنونی است که توسعه سواد فناوری را از طریق ارتقاء فعالیت های عملی و آزمایشگاهی برای دانش آموزان ایجاد نماید. آموزش فناوری در بسیاری از کشورهای توسعه یافته در قالب یک درس همجوار در آموزش عمومی از مقطع پیش دبستان آغاز می شود و تا مراحل تحصیلات عالیه ادامه می یابد. به کمک آموزش فناوری، روش های حل مساله، روش های پرورش خلاقیت، ایجاد و تقویت ذهن تحلیل گر و تمامی عادات و مهارت های مفید و اثر گذار در زندگی آموزش داده می شود. آموزش فناوری بصورت درس مجزا و یا همجوار در آموزش عمومی از منطق و پشتوانه علمی فلسفی و روانشناختی برخوردار است. از نظر روانشناختی آموزش فناوری یک زمینه علمی هوشمند است که می باید از طریق در گیر کردن ذهن فراگیران و پرورش فنون حل مساله، فن های خلاقیت، تفکر و یادگیری، آنها را وادار به انجام فعالیت نماید تا از طریق این فعالیت ها بتواند به شکل دهی محیط پیرامون و اثر گذاری بر محیط مبادرت ورزند. از نظر فلسفی نیز آموزش فناوری، مهارت آموزی صرف نیست. یکی از لوازم اساسی در ایجاد فهم و نگرش درست نسبت به رابطه متقابل فناوری با امور فرهنگی و اجتماعی است. این مقاله بدنبال آن است تا با بیان این مبانی توجه سیاست گذاران و برنامه ریزان فناوری را به اهمیت آموزش فناوری جلب نماید.