ارزیابی درونی گروه مهندسی بهداشت محیط دانشگاه علوم پزشکی قم، سال 1389

بهبود کیفیت آموزش دانشگاه وابسته به بهبود کیفیت گروه های آموزشی است. بنابراین، ارزیابی درونی این گروه، گامی موثر در رشد کیفی نظام آموزش عالی است. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی درونی گروه مهندسی بهداشت محیط در دانشگاه علوم پزشکی قم در سال 1389 صورت گرفت.
این مطالعه به روش توصیفی - مقطعی انجام شد. به منظور جمع آوری داده ها از 4 پرسشنامه، شامل: پرسشنامه مربوط به مدیر گروه، اعضای هیات علمی، دانشجویان و دانش آموختگان استفاده شد. در تکمیل این پرسشنامه ها؛ مصاحبه، مشاهده و بررسی اسناد نیز صورت گرفت، و با به کارگیری روش های آمار توصیفی در قالب جداول توزیع فراوانی و شاخص های تمایل مرکزی و پراکندگی، تفسیر و استنتاج شد.
امتیاز کسب شده در اهداف و رسالت گروه، مدیریت گروه و روند توسعه ای آن به ترتیب 2/2، 1/2 و 82/2؛ نسبت تعداد اعضای هیات علمی به دانشجو، پژوهش اعضای هیات علمی و رضایتمندی از گروه به ترتیب 23/2، 1/2 و 12/1؛ تناسب تعداد دانشجویان با امکانات موجود، اطلاع از اهداف و رسالت های گروه به ترتیب 75/1، 1/2، و تناسب دروس با نیاز دانش آموختگان، رضایتمندی از برنامه های آموزشی گروه و رضایتمندی از محتوای برنامه های گروه به ترتیب 68/1، 84/1 و 1/2 تعیین شد.
طبق نتایج این پژوهش، ضروری است گروه های آموزشی جهت حفظ و ارتقای عامل هایی که وضعیت مطلوبی دارند، تلاش نموده و برای بهبود عوامل نامطلوب برنامه ریزی کنند. مسئولین دانشگاه نیز باید شرایط و منابع لازم را برای بهبود وضعیت موجود و دستیابی به بالاترین حد مطلوب فراهم آورند.