تاثیر تنش خشکی بر عملکرد و اجزای آن در ژنوتیپ های بینابین و زمستانه جو در منطقه مراغه

به منظور بررسی خصوصیات مورفوفیزیولوژیکی ژنوتیپ های جو دیم در تنش خشکی و آبیاری تکمیلی و تعیین ارتباط این خصوصیات با عملکرد دانه، دوازده ژنوتیپ پیشرفته جو در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 1388-1387 در ایستگاه تحقیقاتی مراغه مطالعه شدند. در طول دوره رشد از شانزده صفت یادداشت برداری به عمل آمد. نتایج حاصل از تجزیه واریانس صفات نشان داد که در شرایط تنش خشکی بین ژنوتیپ ها از نظر صفات تعداد روز تا ظهور سنبله و تعداد دانه در سنبله در سطح احتمال 1% و از نظر صفات طول سنبله و شاخص برداشت در سطح احتمال 5% اختلاف معنی دار وجود داشت. در شرایط آبیاری تکمیلی بین ژنوتیپ ها از نظر صفات وزن هزاردانه، تعداد روز تا ظهور سنبله، شاخص برداشت و تعداد دانه در سنبله در سطح احتمال 1% و از نظر صفات عملکرد دانه، طول سنبله و وزن دانه در سنبله در سطح احتمال 5% اختلاف ها معنی دار بود. در شرایط تنش خشکی، عملکرد دانه با صفات تعداد سنبله در واحد سطح و درصد سبز همبستگی مثبت و معنی دار داشت. در شرایط آبیاری تکمیلی، عملکرد دانه با صفت تعداد دانه در سنبله همبستگی مثبت و معنی دار و با صفت تعداد پنجه بارور همبستگی منفی و معنی دار داشت. در شرایط تنش خشکی شاخص های STI، MP و GMP و در شرایط آبیاری تکمیلی شاخص های TOL، STI، MP، SSI و GMP دارای همبستگی مثبت و معنی دار با عملکرد دانه بودند. در مجموع لاین شماره 9(TOKAK//STEPTO/ANTARES) با در نظر گرفتن شاخص ها و با عملکرد دانه 2694 کیلوگرم در هکتار و وزن هزاردانه بالا، به عنوان لاین برتر و متحمل به خشکی در دو شرایط تنش و بدون تنش شناسائی شد.