مطالعه اثر استفاده از نشانگرهای متراکم نزدیک به مکانهای مشخص ژنهای موثر بر صفات بر صحت ارزیابی ژنومیک

در این تحقیق تاثیر تخمین ارزشهای اصلاحی ژنومیک با استفاده از نشانگرهای نزدیک به ژنهای موثر بر صفت در مقایسه با استفاده از نشانگرهای قرارگرفته بر روی همه قسمتهای ژنوم و همچنین اثر تغییر تعداد افراد گروه مرجع بر صحت ارزیابی ژنتیکی مورد بررسی قرار گرفت. برای ارزیابی ژنومیک از روش BLUP استفاده شد. نتایج این تحقیق نشان داد که استفاده از نشانگرهایی که نزدیک به ژنهای موثر بر صفات هستند و افزایش تعداد افراد گروه مرجع، صحت تخمین ارزشهای اصلاحی را افزایش می دهد. استفاده از فنوتیپ افراد گروه مرجع نسبت به استفاده از ارزش اصلاحی آنها، باعث افزایش تفاوت صحت برآورد ارزشهای اصلاحی با استفاده از نشانگرهای نزدیک به ژنهای موثر بر صفت در مقایسه با استفاده از کل نشانگرهای ژنوم می شود. همچنین افزایش تعداد نسل بین گروه مرجع و گروه تایید باعث کاهش صحت برآورد ارزشهای اصلاحی می شود.