اثر حفاظتی سیلی مارین بر نقص ایجاد شده در حافظه و یادگیری موش صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

دیابت قندی در درازمدت با اختلالاتی در یادگیری، حافظه و شناخت همراه است. این مطالعه به منظور تعیین اثر حفاظتی سیلی مارین بر نقص ایجاد شده در حافظه و یادگیری موش صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین انجام شد.
این مطالعه تجربی روی 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در محدوده وزنی 300-240gr انجام شد. موش ها به صورت تصادفی به پنج گروه کنترل، کنترل تحت تیمار با سیلی مارین (100 mg/kg)، دیابتی و دو گروه دیابتی تحت درمان با سیلی مارین (50، 100 mg/kg) تقسیم شدند. سیلی مارین 10 روز پس از تزریق استرپتوزوتوسین به مدت 4 هفته (داخل صفاقی و روزانه) تجویز شد. در پایان، تاخیر اولیه (شاخص اکتساب) و تاخیر در حین عبور (شاخص نگهداری و به یادآوری) در آزمون اجتنابی غیرفعال و درصد رفتار تناوب به عنوان شاخص حافظه فضایی با استفاده از ماز Y تعیین گردید. همچنین میزان مالون دی آلدئید بافت هیپوکامپ مغز حیوانات تعیین شد. داده ها با استفاده از برنامه سیگما استات نسخه 3.5 و آزمون های آماری ANOVA یک طرفه و دوطرفه، Tukey و کروسکال والیس تجزیه و تحلیل شدند.
کاهش معنی دار تاخیر در حین عبور موش های دیابتی (P<0.01) و دیابتی تحت تیمار با دوز 50 میلی گرم بر کیلوگرم سیلی مارین (P<0.05) در پایان کار مشاهده گردید و این پارامتر به طور معنی دار در گروه دیابتی تحت تیمار با دوز بالای سیلی مارین بیشتر از گروه دیابتی بود (P<0.05). به علاوه درصد تناوب در حیوانات دیابتی به طور معنی دار کمتر از گروه کنترل بود (P<0.05) و این پارامتر در گروه های دیابتی تحت تیمار با سیلی مارین تفاوت معنی دار در مقایسه با گروه دیابتی نشان نداد. همچنین موش های دیابتی افزایش معنی دار در سطح بافتی مالون دی آلدئید نشان دادند (P<0.05) و درمان با سیلی مارین با دوز بالا (100 mg/kg) میزان مالون دی آلدئید را به صورت معنی دار کاهش داد (P<0.05).
این مطالعه نشان داد که هرچند تجویز دراز مدت سیلی مارین با دوز 100 میلی گرم بر کیلوگرم بر توانایی نگهداری اطلاعات در انبار حافظه و به یادآوری آنها در حیوانات دیابتی در آزمون اجتنابی غیرفعال اثر دارد؛ ولی موجب بهبود حافظه فضایی کوتاه مدت در حیوانات دیابتی نمی گردد و احتمالا سودمند این ماده از طریق کاهش پراکسیداسیون لیپیدی در بافت هیپوکامپ اعمال می شود.