ارزیابی عوامل موثر در میزان آمادگی برای مقابله با خطر زلزله در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی تهران

داشتن آمادگی در برابر زلزله برای بیمارستان ها با توجه به نوع کارکرد آن ها و قرار داشتن در اولین جایگاه مراجعه ی آسیب دیدگان، اهمیت بسزایی دارد. مطالعه ی حاضر با هدف ارزیابی عوامل موثر در میزان آمادگی بیمارستان های آموزشی درمانی منتخب دانشگاه علوم پزشکی تهران برای مقابله با خطر زلزله انجام شد.
این مطالعه از نوع توصیفی- تحلیلی بود که بصورت مقطعی در بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 1391 اجرا گردید. داده ها از طریق چک لیست، بصورت مصاحبه و مشاهده ی مستندات گردآوری شد. تجزیه تحلیل داده ها به کمک نرم افزار SPSS19 و با استفاده از آزمون های آماری Pearson correlation، ANOVA و T-test انجام گردید.
بیشترین و کمترین میزان آمادگی در برابر خطر زلزله به ترتیب در حیطه ی مدیریت برنامه ی حوادث غیر مترقبه و حیطه ی برنامه ریزی کاهش خطرات ساختمانی بود. بطور کلی میزان آمادگی بیمارستان های مورد مطالعه در برابر خطر زلزله در سطح متوسط(81/51 درصد) ارزیابی شد. میان حیطه ی برنامه ی آموزشی بیمارستان با حیطه های برنامه ریزی کاهش خطرات ساختمانی(045/0 = p و 644/0 = r) و برنامه ریزی اقدامات بهداشت محیط بیمارستان(048/0 = p و 636/0 = r) رابطه ی معنی داری وجود داشت.
با توجه به ارتباط معنادار حیطه ی آموزشی با دیگر حیطه های ذکر شده، پیشنهاد می شود ضمن تدوین برنامه های آموزشی کوتاه مدت در زمینه ی مدیریت بحران و اجرای مداوم آن ها، حتی المقدور مقاوم سازی غیر سازه ای بیمارستان ها به عنوان یک اولویت مد نظر قرار گیرد.