اثر محلول پاشی بر عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگردان در شرایط شور

به منظور بررسی اثر محلول پاشی بر عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگردان در شرایط شور آزمایشی در دانشگاه آزاد اسلامی سبزوار در سال زراعی 90-89 انجام شد. این بررسی در قالب آزمایش فاکتوریل با طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در 3 تکرار به صورت مزرعه ای انجام شد. فاکتورهای مورد بررسی محلول پاشی در چهار سطح 0، 50، 100 و 150 میلی مولار و زمان محلول پاشی در 3 سطح(v5 (5 برگی آفتابگردان) R1(ظهور طبق) و R5 (شروع گل دهی)) بود. مقایسه میانگین تیمارها نشان داد که بیشترین عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک، تعداد دانه در طبق و درصد پتاسیم برگ در محلول پاشی در هنگام 5 برگی به دست آمد، در صورتی که تاخیر در زمان محلول پاشی سبب افزایش مقدار پتاسیم در برگ آفتابگردان شد. وزن صد دانه تحت تاثیر زمان محلول پاشی قرار نگرفت، اگرچه بیشترین وزن صد دانه در محلول پاشی در زمان 5 برگی مشاهده شد. با افزایش مقدار مصرف عملکرد و اجزای عملکرد به صورت خطی افزایش یافت و بیشترین مقدار این صفات در محلول پاشی به مقدار 150 میلی مولار به دست آمد که تفاوت آماری معنی داری با مصرف 100 میلی مولار نداشت. افزایش میزان محلول پاشی از 100 به 150 میلی گرم سبب افزایش 75/5% میزان سدیم در گیاه شد. در مجموع می توان محلول پاشی در زمان 5 برگی به مقدار 100 میلی مولار را مناسب ترین تیمار برای حصول مناسب ترین عملکرد در شرایط شور توصیه کرد.