بررسی عناصر چندوجهی در سبک کوبیسم و ارتباط آن با چندصدایی در موسیقی

هنرمندان اروپایی، در اوایل سده بیستم میلادی (1907) رویکردی متفاوت با سبک های قدیمی در پیش گرفتند و توجهشان به دیدگاه ها و نگرش هایی معطوف شد که هنر نقاشی معاصر را از گذشته آن جدا می ساخت و سبب شکل گیری هنری چندوجهی [1] با به کارگیری زاویه دید جابه جاشونده، به جای گزینش زاویه دید واحد و ثابت در یک نظام شکلی دوبعدی می شد. این خود درعین حال می توانست به تعدد و تکثر دید به صورت هم زمان [2]، و از این رهگذر به تعدد و تکثر معانی [3]- از طریق آمیزش [4] فرم ها با یکدیگر – نیز بینجامد. دیگر اینکه نقاشان با کم اهمیت ساختن جایگاه رنگ، و گذار از چندرنگی [5] به تک رنگی [6]، بهای بیشتری به نقش فرم ها دادند؛ لیکن در پایان راه خود با نگاهی معکوس توجهشان مشخصا از تک رنگی به چندرنگی معطوف گشت. آنان با استفاده از بازی شیرین کلمات، حروف، علامت و نشانه ها، در فضایی که به نقش چسباندنی (کلاژ) [7] مشهور گردید، و با بهره گیری نقش اصلی و طبیعی اشیاء، به کوبیسم تحلیلی و ترکیبی راه گشودند و سبب نوعی تعامل با گفتگومندی بین عناصر ارایه شده و روابط بین فرم ها و رنگ ها گردیدند. در این نوشته، کوشش بر ان است، با توجه به منطق گفتگومندی و چندصدایی باختین و روابط بینامتنی و درون متنی جولیا کریستوا [8] به بررسی فضای کوبیسم، نظام چندوجهی آن، و آمیزش ابعاد و عناصر این فضا با یکدیگر و سرانجام به هم آوایی [9] «هماهنگی [10] و یکپارچگی [11]» آن در فضای نقاشی پرداخته شود.