تعیین توافق رادیوگرافی بایت وینگ و پانورامیک دیجیتال در تشخیص پوسیدگی پروگزیمالی

رادیوگرافی به صورت معمول در تشخیص تمام مشکلات دندانی نظیر پوسیدگی ها و درمان کانال ریشه به کار می رود. روش های رادیوگرافی معمولی قدرت تشخیصی قابل قبولی در ارزیابی ساختارهای آناتومیک و پاتولوژیک دارند. به نظر می رسد با استفاده از روش رادیوگرافی دیجیتال بتوان اطلاعات بیشتری به دست آورد. هدف از این مطالعه، مقایسه دقت تشخیصی رادیوگرافی بایت وینگ و پانورامیک دیجیتال فیلترشده و فیلترنشده در تشخیص پوسیدگی های بین دندانی بود.
این مطالعه، یک مطالعه توصیفی- تحلیلی بود که در آن پرونده 56 بیمار که به مطب خصوصی مراجعه کرده بودند و در پرونده خود رادیوگرافی پانورامیک دیجیتال (همراه سی دی) و بایت وینگ داشتند، ارزیابی شد. رادیوگرافی ها در اختیار دو مشاهده گر قرار گرفت. وجود پوسیدگی بر اساس مقیاس4 تایی بررسی شد. داده ها پس از جمع آوری وارد برنامه SPSS گردید و از آنالیز آماری ANOVA و ضریب Kappa استفاده شد. سطح معنی داری 05/0 تعیین شد.
بالاترین توافق خارجی بر حسب وجود یا عدم وجود پوسیدگی بر اساس محل در کلیشه بایت وینگ (ضریب Kappa بالای 76/0) سپس در پانورامیک فیلترنشده و در مرتبه سوم در پانورامیک فیلترشده حاصل شد. توافق بین دو مشاهده کننده بر حسب عمق به صورت کلی در پانورامیک بیشتر از بایت وینگ حاصل شد.
بر اساس نتایج حاصل از این تحقیق، رادیوگرافی پانورامیک دیجیتال با منظور نمودن همه امکانات سیستم های تصویربرداری دیجیتال که بنا بر ادعای شرکت های سازنده سبب افزایش دقت تشخیصی در سیستم ها می شود، نمی تواند در تشخیص پوسیدگی های بین دندانی با کلیشه های بایت وینگ برابری کند و همواره کلیشه های بایت وینگ، بهترین گزینه در ارزیابی سطوح بین دندانی است.