ارزیابی شاخص های PNI، RAI، SIP و SPI برای پهنه بندی شدت خشکسالی ایران با مقایسه دو روش درون‎یابی IDW و مدل ارتفاعی رقومی DEM

خشکسالی پدیده ای اقلیمی است که به طور دوره ای در اثر کمبود رطوبت ناشی از کاهش میزان بارندگی به وقوع می پیوندد؛ ازاین رو، برای ارزیابی خشکسالی، داده های بلندمدت بارش برای هر ایستگاه تحلیل شده است. در این پژوهش برای پهنه بندی خشکسالی و ارزیابی مناطق براساس شدت خشکسالی های به وقوع پیوسته، داده های بارش برای 48 ایستگاه سینوپتیک ایران در یک دوره آماری سی ساله (2005-1976) استخراج شد. سپس با استفاده از چهار شاخص PNI، RAI، SIP و SPI به تعیین شدت خشکسالی در سال 2001، پرداخته شد تا بهترین شاخص برای ارزیابی شدت خشکسالی در کشور تعیین شود. سال 2001، سالی است که خشکسالی فراگیر در دوره آماری بررسی شده برای ایران به وقوع پیوسته است. همچنین با استفاده از دو روش تحلیل فضایی درون یابی (IDW) و مدل ارتفاعی رقومی (DEM) به پهنه بندی این شاخص ها اقدام شد. درآخر با همپوشانی پهنه بندی ها مشخص شد که شاخص های RAI و PNI از حساسیت بالاتری برخوردار بوده، توزیع مکانی شدت خشکسالی را با دقت بیشتری به نمایش گذاشته اند. همچنین با مقایسه نقشه های پهنه بندی شدت خشکسالی و طبق وابستگی خشکسالی به سیستم های جوی، می توان نتیجه گرفت که تحلیل درونیابی بدون دخالت مدل ارتقاعی (DEM) بهترین روش برای ارزیابی شدت خشکسالی است.