عوامل پیش بینی کننده خوداثرمندی والدینی مادران کودکان زیر دو سال

خوداثرمندی والدینی به معنای سطح اطمینان ادراک شده والد از چگونگی ایفای نقش خود است و می تواند با سازگاری روان شناختی و اجتماعی کودک و والد هم بسته باشد. هدف پژوهش حاضر، بررسی عوامل موثر در خوداثرمندی والدینی مادران کودکان زیر دو سال بود. این مطالعه در زمره مطالعات توصیفی پسرویدادی قرار دارد. بدین منظور، با روش نمونه گیری هدفمند و در دسترس، از 220 تن از مادران کودکان زیر دو سال شهر تهران خواسته شد تا به سوالات پژوهش پاسخ دهند. از شاخص استرس والدینی (آبیدین، 1995)، مقیاس منابع حمایت اجتماعی (کوسک و کوسک، 2002)، پرسش نامه اثرمندی مادرانه (تتی و گلفند، 1991)، پرسش نامه افسردگی بک (بک، 1976)، پرسش نامه خلق و خوی کودک (بیتس، 1986) و مقیاس اضطراب جدایی مادرانه (هوک و مک برید و گنزدا، (1989) برای جمعآوری داده ها استفاده شد. نتایج تحلیل رگرسیون گام به گام نشان داد خلق و خوی کودک و افسردگی مادر و استرس والدینی، در سه گام، حدود 33 درصد واریانس خوداثرمندی والدینی مادران کودکان زیر دو سال را تبیین میکنند؛ بنابراین برنامه های آموزشی و پیشگیرانه با در نظر گرفتن این متغیرها میتوانند سطح خوداثرمندی در مادران را افزایش داده و از ناسازگاری های بعدی پیشگیری کنند.