رابطه بین فراوانی قارچ های ماکروسکوپی چوب زی درختان بلندمازو (Quercus castaneifolia C.A.M.) و ممرز (Carpinus betulus L.) با عوامل فیزیوگرافی (مطالعه موردی: جنگل خیرود نوشهر)

قارچ ها بخش بزرگی از موجودات زنده هستند که در شرایط اکولوژیکی متفاوت یافت می شوند و یکی از اجزای مهم اکوسیستم جنگل به شمار می روند. باتوجه به اینکه جنگل های شمال ایران غالبا کوهستانی اند و تنوع رویشگاهی بالایی نیز دارند، بررسی این موضوع بسیار مهم است که عوامل مهم فیزیوگرافی ازقبیل ارتفاع از سطح دریا، شیب و جهت دامنه تا چه حد در تنوع و فراوانی قارچ های ماکروسکوپی درختان بلندمازو و ممرز این جنگل ها موثر است. برای کسب اطلاعات در این زمینه جنگل آموزشی و پژوهشی خیرود در نوشهر انتخاب شد و بعد از انجام دادن جنگل گردشی های مقدماتی و انتخاب پارسل های مورد نظر، در فصل های تابستان و پاییز طی چندین برداشت در پارسل های 110، 207 و 311 به ترتیب واقع در بخش های پاتم، نم خانه و گرازبن این جنگل نمونه برداری انجام شد و از کلیه درختان بلندمازو و ممرز قارچ زده آماربرداری صددرصد شد. درمجموع این سه پارسل 190 نمونه قارچ ماکروسکوپی از روی درختان بلندمازو و ممرز جمع آوری شد که 113 نمونه آن ها مربوط به قارچ های چوب زی بودند. نمونه های جمع آوری شده در آزمایشگاه قارچ شناسی موسسه تحقیقات گیاه پزشکی کشور شناسایی شدند. شناسایی نمونه ها با استفاده از منابع استاندارد و براساس خصوصیات ماکروسکوپی و میکروسکوپی قارچ ها صورت گرفت. پس از محاسبات آماری در محیط SAS و آزمون دانکن، نتایج این بررسی نشان داد، در سطح 1 درصد، فراوانی قارچ های ماکروسکوپی چوب زی و عوامل فیزیوگرافی (ارتفاع از سطح دریا، شیب و جهت دامنه) رابطه معنی داری دارد؛ به طوری که بیشترین فراوانی قارچ های ماکروسکوپی چوب زی به ترتیب در ارتفاع 800 تا 1200 متر بالاتر از سطح دریا، شیب 0 تا 20 درصد و در جهت غرب و جنوب غرب است.