ارزیابی بهبود درصد آبستنی در میش های نژاد لری بختیاری با استفاده از هورمون های eCG و اکسی توسین

هدف از این مطالعه ارزیابی اثر هورمون های eCG و اکسی توسین بر میزان بروز فحلی و درصد آبستنی میش های نژاد لری بختیاری در فصل تولیدمثلی بود. در این مطالعه از 84 میش سه تا چهار ساله نژاد لری بختیاری با میانگین وزنی 5/2±56 کیلوگرم استفاده شد. میشها به مدت 12 روز سیدرگذاری شدند و هنگام سیدربرداری به سه گروه مساوی (28=n) تقسیم شدند و به ترتیب صفر، 400 و 500 واحد هورمون eCG دریافت نمودند. قبل از تلقیح هر یک از گروه ها به دو زیرگروه (14=n) تقسیم شده و به یکی از زیرگروه ها 100 واحد اکسی توسین تزریق شد و زیرگروه دیگر اکسی توسین دریافت نکرد. میزان باز شدن سرویکس با میزان نفوذ پیپت تلقیح مصنوعی در سرویکس قبل و بعد از تزریق اکسی توسین اندازه گیری شد. میش ها 54 ساعت پس از سیدربرداری تلقیح شدند و درصد آبستنی 50 روز پس از تلقیح با استفاده از سونوگرافی ارزیابی شد. نتایج این مطالعه نشان داد استفاده از هورمون eCG سبب بهبود نرخ فحلی نسبت به گروه شاهد (56/78 در مقابل 85/42 درصد، 05/0P<) شده است. ولی اثر هورمون اکسی توسین بر بروز فحلی معنی دار نبود (50 در مقابل 85/42 درصد، 05/0P>). اکسی توسین سبب باز شدن سرویکس در میش های دریافت کننده اکسی توسین شد (09/88 در مقابل 9/11 درصد، 05/0P<). تزریق هورمون eCG سبب افزایش درصد آبستنی میش ها شد (14/57 در مقابل 28/14درصد، 05/0P<) و همچنین درصد آبستنی در میش های دریافت کننده اکسی توسین نسبت به گروه شاهد بالاتر بود (85/42 در مقابل 28/14 درصد، 05/0P<). میزان دوز هورمون eCG تاثیری در افزایش درصد آبستنی نداشت (14/57 درمقابل 14/57 درصد بدون استفاده از اکسی توسین و 42/71 در مقابل 57/78 درصد با استفاده از اکسی توسین، 05/0