مقایسه نتایج لقاح آزمایشگاهی در بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک تحت درمان با آنالوگ های هورمون آزادکننده ی گنادوتروپین

با توجه به روش های نوین درمان ناباروری، هنوز هیچ اتفاق نظری بر روی انتخاب بهترین روش درمانی برای زنان نابارور مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک (PCOS) وجود ندارد. هدف از مطالعه حاضر، مقایسه ی روش آهسته رهش آگونیست هورمون آزادکننده گنادوتروپین ها (GnRH) با مقادیر کاهش یافته ی 2/1 و 3/1 دوز استاندارد در مقابل روش آنتاگونیست در بیماران مبتلا به PCOS می باشد.
در مطالعه گذشته نگر حاضر 119 بیمار مبتلا به PCOS مورد بررسی قرار گرفتند. بر اساس روش مورد استفاده جهت مهار ترشح گنادوتروپین ها از هیپوفیز، بیماران به سه گروه تقسیم شدند: روش های آهسته رهش آگونیست GnRH با مقادیر کاهش یافته 2/1 و 3/1 دوز استاندارد و روش آنتاگونیست GnRH. صفات پایه و صفات مربوط به تحریک در بین این سه گروه مورد آنالیز آماری قرار گرفتند.
بیماران تحت روش آنتاگونیست GnRH کاهش معنا داری از نظر مدت زمان تحریک تخمدان، تعداد آمپول های گنادوتروپین و تعداد اووسیت های مرحله متافاز دو نسبت به دو گروه دیگر نشان دادند (به ترتیب 001/0P<، 001/0P< و 045/0P=) در حالی که این کاهش برای میزان حاملگی بیوشیمیایی (083/0P=) و تولد زنده (169/0P=) معنادار نبود. احتمال بروز سندرم تحریک بیش از حد تخمدان (OHSS) در بین سه گروه تفاوت معناداری نشان نداد (5%، 9/4% و 8/12%، 308/0P=).
مطالعات ما پیشنهاد می کند که روش آهسته رهش آگونیست GnRH با 3/1 دوز استاندارد، به علت میزان کم تر بروز OHSS در مقایسه با روش آگونیست GnRH با 2/1 دوز استاندارد و هم چنین میزان حاملگی بیش تر در مقایسه با روش آگونیست GnRH گزینه مناسبی جهت تیمار زنان نابارور مبتلا به PCOS می باشد.