تآثیر دو روش انجام مانور ریتگن و عدم لمس پرینه در اداره مرحله دوم زایمان بر پیامدهای زایمان

تکنیکهای متعددی جهت کاهش تروماها وضایعات حول وحوش تولد از جمله پارگی ها وآسیبهای پرینه وجود دارد.برخی بیان داشتند که جهت اداره تروماهای زایمانی وضعیت اداره فعال در مرحله دوم زایمان یا انجام مانور ریتگن با افزایش نیاز به اپی زیاتومی و آسیبهای پرینه همراه است و آنان روش عدم لمس پرینه در مرحله دوم را ارجح دانستند. هدف از این مطالعه تآثیر این دو روش بر روی ضایعات پرینه و پیامدهای زایمانی در زنان نخست زای مراجعه کننده به بیمارستان شریعتی اصفهان در سال 1390-1388 میباشد.
در این مطالعه کار آزمایی بالینی تعداد 100 نفر زائوی شکم اول با حاملگی کم خطر به طور تصادفی در دو گروه انجام مانور ریتگن وگروه عدم لمس پرینه قرار گرفتند. در گروه انجام مانور ریتگن درمرحله دوم زایمان جهت کنترل سر از این مانور استفاده شد یعنی انگشتان یک دست ناحیه خلفی را حمایت می کند و دست دیگر فشار ملایمی بر روی سر جهت کنترل خروج سر در طی فرایند کرونینگ وارد می کند در روش عدم لمس پرینه ماما تنها نقش نظارتی داشته و پرینه در مرحله دوم زایمان در هنگام خروج سر لمس نمی شد سپس تآ ثیر دو روش بر روی ضایعات پرینه و پیامدهای زایمان در دو گروه بررسی و مقایسه گردید.
یافته های پژوهش: نتایج نشان داد که از جهت ضایعات پرینه در رابطه با کاربرد اپی زیا تومی تفاوت معنی داری در دو گروه وجود دارد و در گروه عدم لمس پرینه نیاز به اپی زیا تومی کمتر بوده است. (pv < 0/001) و نیز پارگی درجه یک در گروه عدم لمس پرینه بیشتر بوده است. از لحاظ پیامدهای زایمانی تفاوت معنی داری در دو گروه دیده نشد.
به نظر می رسد روش عدم لمس پرینه در کنترل پرینه با ضایعات پرینه و بخصوص نیاز کمتر به اپی زیا تومی و پارگی پرینه کمتری همراه است ولی از نظر پیامدهای زایمانی تفاوتی با روش کاربرد مانور ریتگن ندارد.