بررسی مراتب تجلی خداوند از دیدگاه عرفان قبالا

تجلی یکی از مباحث مهم خداشناسی در عرفان نظری، به معنای نمایان شدن و ظهورذات در اسماء و صفات است. نظریه تجلی یا ظهور مورد توجه مکاتب مختلف بوده است؛ از جمله این مکاتب: سنت عرفانی یهودی)قبالا(است.در این سنت خدا دارای دو وجه متعالی(ان سوف) و وجودی(اسماءوصفات) است؛وجه وجودی از وجه متعالی صادر می شود؛ ومراتب تجلی خداوند از بالا به پایین را نشان میدهد. این مراتب ده گانه تجلی را سفیرا یا سفیروت می نامند. سفیروت ها را به شکل انسان، درخت یا شمعدانی هفت شاخه وسه گره نشان می دهند. دهمین و آخرین سفیره ملکوت یا شخینا نامیده می شود واز آن به معنی نور و جلال خداوند یا حضور او در عالم یاد می کنند. در این مقاله به بررسی مراتبتجلی خداوند از دیدگاه عرفان قبالا که مهم ترین مکتب عرفان یهودی است؛با هدف اثبات توحید در این سنت پرداخته می شود.با توجه به این مطلب که قبالاییان برای حفظ تعالی خداوند از عالم، قائل به واسطه در خلقت شده اند؛ در نتیجه این واسطه چیزی جز اولین مرتبه تجلی حق نیست و آن ها خلقت را بر اساس مراتب تجلی الهی یعنی تجلی خاص شرح می دهند.