مقایسه روش های آزمایشگاهی IVF و Piezo-ICSI از نظر تکوین جنین در موش NMRI غیر همخون

برای انجام لقاح آزمایشگاهی IVF، از 20 سرموش ماده نژاد غیرهمخون NMRI پس از ازدیاد تخمک گذاری، 435 اووسیت در محیط 2M حاوی 4 درصد BSA جمع آوری شد که 85 درصد (370=n) از آن ها در فاز MII بودند. تعداد 332 اووسیت در قطرک های محیط T6 حاوی 4 درصد BSA در مجاورت اسپرم های اپیدیدیمی در انکوباتور قرارگرفتند. میزان لقاح اووسیت ها 8/79 درصد (265=n) مشاهده و ثبت گردید که 5/27 درصد (73=n) از این سلول های لقاح یافته به مرحله جنینی مورولا، 8/20 درصد (55=n) به مرحله جنینی بلاستوسیت رسیدند برای انجام پیزو –ICSI (Piezo- ICSI)، نیز از 20 سر موش ماده نژاد NMRI سوپر اووله شده، استفاده شد. تعداد 355 اووسیت در محیط M2 حاوی 4 درصد BSA جمع آوری شدند. ارزیابی ها نشان داد 83 درصد (295=n) از اووسیت ها در فاز MII بودند. با استفاده از دستگاه میکرو انجکشن پیزو، اسپرم های اپیدیدیمی به داخل سیتوپلاسم 213 اووسیت فاز MII تزریق و سپس اووسیت ها انکوبه شدند. مشاهدات نشان داد (133=n) 4/62 درصد از اووسیت ها پس از ریز تزریقی لقاح یافتند و 14 درصد (30=n) منحط شدند. 39 درصد (52=n) از سلول های لقاح یافته به مرحله مورولا، و 8/12 درصد (17=n) به مرحله بلاستوسیت در محیط آزمایشگاه رسیدند. در این مطالعه، میزان باروری سلول های جنسی، رشد و بقای جنین های تولید شده در محیط آزمایشگاه مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان می دهند که با استفاده از تکنیک لقاح آزمایشگاهی (IVF) در موش آزمایشگاهی غیرهمخون- متعارف در شرایط معمول، میزان لقاح آزمایشگاهی افزایش یافته و جنین های آزمایشگاهی با کیفیت وکمیت بهتری تولید می شوند ضمن آنکه روشی آسان تر و مقرون به صرفه تر از روش میکرواینجکشن پیزو -ICSI است. بطور کلی پیشنهاد می شود در انجام تحقیقات از موش آزمایشگاهی غیر همخون NMRI که در شرایط متعارف به آسانی قابل تکثیر و نگهداری می باشند، برای دریافت تخمک و تولید جنین در فناوری باروری یاری شده (Technology Reproduction Assisted) استفاده گردد.