بررسی پیامد دراز مدت افزودن دوز پایین داکلیزوماب به پروتکل استاندارد در کاهش رد پیوند در بیماران گیرنده پیوند کلیه

داکلیزوماب (Daclizumab) یک آنتی بادی منو کلونال علیه انترلوکین 2 است. مطالعات متعددی اثربخشی این دارو را در پیوند کلیه هم با دوز معمول توصیه شده و هم دوز محدود نشان داده اند. تحقیق حاضر، گزارش سه و پنج ساله یک مطالعه آینده نگر است که ایمنی و کارایی دوز محدود داکلیزوماب را در مقایسه با عدم مصرف آن در رژیم القای سرکوب ایمنی در بیماران گیرنده پیوند کلیه بررسی نموده است.

این مطالعه روی 140 نفر از بیمارانی که در سال های 1385 و 1386 جهت انجام پیوند کلیه از دهنده زنده در بخش پیوند کلیه بیمارستان افضلی پور کرمان بستری شدند، انجام شد. بیماران به طور تصادفی به دو گروه 70 نفری مورد و شاهد تقسیم شدند. گروه شاهد، داروهای سیکلوسپورین، مایکوفنولات موفتیل و پردنیزولون دریافت کردند. گروه مورد علاوه بر این داروها، دوز پایین داکلیزوماب (mg/kg 1 در روز صفر و 14 بعد از عمل) را نیز دریافت کردند. این بیماران طی 5 سال از نظر عملکرد کلیه پیوندی و نیز عوارض درمان پیگیری شدند.

پس از سه سال، 58 بیمار در گروه مورد و 61 بیمار در گروه شاهد در مطالعه باقی ماندند. میزان عملکرد کلیه پیوندی که بر اساس GFR (Glomerular filtration rate) سنجیده شد، پس از سه و پنج سال بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. میزان ابتلا به سپسیس بین دو گروه برابر بود. اگرچه ابتلا به زونا در 6 ماه اول پس از پیوند در گروه مورد به طور معنی داری بالا بود (04/0 = P).

دراین مطالعه، دوز پایین داکلیزوماب اثری بر بقای طولانی مدت کلیه پیوندی و بیمار نداشت. در بیماران دریافت کننده دوز پایین داکلیزوماب در این مطالعه، شانس سپسیس افزایش نیافت؛ اما این دارو، سبب افزایش عفونت پوستی هرپس زوستر شد.