طراحی یک مدل حمل و نقل در حوزه ی بحران: مدل سازی و حل ابتکاری

بحران های طبیعی (مانند زلزله، سیل، طوفان) به دلیل ماهیت غیرمترقبه بودنشان، خسارات سنگین و جبران ناپذیری را به ملت ها وارد می کنند. با بروز شرایط بحرانی و در نتیجه کاهش توانمندی ها به دلیل آسیب دیدگی زیرساخت ها، تقاضا برای کالاها و خدمات لجستیکی افزایش می یابد. فرآیندهایی که در هنگام امدادرسانی پس از وقوع یک بحران به انجام می رسند، لازم است به نحوی برنامه ریزی شوند تا در کوتاه ترین زمان ممکن پاسخ گوی نیاز آسیب دیدگان باشند. در این بین نحوه ی توزیع کالاها و خدمات امدادی از جایگاه ویژه ای برخوردار است.
مدل معرفی شده در این مقاله به ارائه ی سیاستی جدید و کاربردی برای توزیع کالاهای مورد نیاز آسیب دیدگان با شروع از چند انبار مرکزی می پردازد. از آنجایی که در عمل امکان امدادرسانی مستقیم، به تک تک آسیب دیدگان وجود ندارد؛ در این مسئله، فرض کاربردی و جدیدی را به منظور تسریع در امدادرسانی در نظر گرفتیم که به دو طریق تقاضای نقاط تامین می شود: یا نقاط تقاضا مستقیما توسط وسایل نقلیه ملاقات می شوند یا توسط نقاط ملاقات شده، پوشش داده می شوند. هدف نهایی در این مسئله حداقل سازی زمان امدادرسانی (مجموع زمان های سفر وسیله ی نقلیه و زمان طی مسیر آسیب دیدگان به طور پیاده تا نقاط ملاقات شده) است. مدل ارائه شده بر روی مجموعه ای از داده های تولید شده مورد بررسی قرار گرفته است. به علت محدودیت روش دقیق در پاسخ دهی در زمان معقول با کیفیت مناسب، روشی ابتکاری ارائه شده است که به حل مسئله در زمانی بسیار کوتاه و با کیفیتی خوب پرداخته است.