بررسی ویژگی های مهندسی مارن های منطقه سیاه کوه و گچ آب

موضوع تحقیق حاضر، بررسی رابطه بین وگی های پلاستیسیته نهشته های نئون منطقه کوه گچ آب و گیت چا در جنوب شرقی گرمسار با کیفیت فرسایش پذیری آبی آن هامی باشد. اشکال فرسایش موجود در منطقه شامل فرسایش سطحی، شیاری، خندقی، آبراهه ای و تونلی است. عمق نمونه برداری در فرسایش های مختلف متفاوت می باشد، به طوری که در فرسایش شیاری و آبراهه ای از عمق صفر تا 30 سانتی متر و در فرسایش خندقی از راس خندق و دیواره آن نمونه گرفته شده است. آزمایش های انجام گرفته برروی نهشته های نئوژن شامل حد روانی، حد خمیری، شاخص خمیری و در نهایت طبقه بندی مهندسی می باشد. پس از بررسی های انجام شده مشخص شد که بین حدود آتربرگ با مقدار رس رابطه ای وجود ندارد، چون اجزاء رسی تمایل به خاک دانه سازی، عموما در اندازه سیلت دارند. در حالی که بین شاخص خمیری و مقدار رس رابطه مثبت و مستقیمی وجود دارد که بیان گر آن است که خاک هایی با رس بیش تر نسبت به خاک هایی با رس کم تر از پایداری بیش تری برخوردار بوده است. بین شاخص خمیری و آهک در مجموع ارتباط مستقیمی وجود دارد که این امر بیان گر آن است که آهک باعث مقاوم شدن خاک می شود. براساس طبقه بندی مهندسی خاک ها، نهشته های کوه گچ آب و گیت چا جز خاک های ریزدانه با چسبندگی کم تا خیلی کم بوده و خاصیت خمیری آن ها به علت وجود درصد رس کم و از استحکام داخلی پایینی برخوردار است. مقایسه بین واحدهای مارنی در کوه گچ آب بیان گر آن است که واحد 2M، نسبت به دو واحد 1M و 3M از خاصیت خمیری کم تر و حساسیت بیش تر نسبت به فرسایش آبی برخوردار است. در ضمن واحد 1M نسبت به واحد 3M به فرسایش آبی مقاوم تر است. فراوانی آهک و مقدار رس در کاهش حساسیت به فرسایش واحدهای ذکر شده ثیر مثبت را نشان می دهد. نتایج ذکرشده بر مبنای خصوصیات پلاستیسیته نهشته های نئوژن ارائه شده که با مشاهدات صحرایی نیز تایید شده است.