بررسی ارتباط آمادگی بالینی دستیاران مربی(Preceptor) با رضایت مندی دانشجویان پرستاری از آموزش عملی و بالینی

آموزش بالینی اساسی ترین بخش آموزش دانشجویان پرستاری به شمار می رود، که با تلفیق دانش تئوری و مهارت های عملی در نهایت سبب آماده سازی آن ها جهت ورود به عرصه مراقبت از بیمار و ارائه خدمات بالینی و درمانی می شود. روش های مختلف آموزش بالینی ارائه شده روی مهارت های بالینی کسب شده و رضایت دانشجویان تاثیر مستقیم دارند. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط آمادگی بالینی دستیاران مربی با رضایت مندی دانشجویان پرستاری از آموزش بالینی انجام گرفت.

این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی است، تعداد 44 نفر دستیار مربی بالینی و 202 دانشجوی پرستاری که در سال 1391 تحت نظر ایشان مشغول آموزش بالینی بودند مشارکت داشتند. پرسش نامه آمادگی بالینی دستیاران مربی در دو قسمت مشخصات دموگرافیک و آمادگی بالینی و پرسش نامه رضایت مندی دانشجویان نیز شامل بخش مشخصات دموگرافیک و 25 سوال رضایت مندی بود. آنالیز داده ها در برنامه SPSS vol.16 انجام شد. داده های حاصل از این پژوهش با استفاده از روش های آمار توصیفی و توصیف نمونه ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. هم چنین از مجذور کای جهت ارتباط سنجی اهداف و پاسخ به سوالات پژوهشی استفاده شد.
یافته های پژوهش: میانگین سن دستیاران مربی 40 سال و دانشجویان 5/22 سال بود. 75 درصد مربیان مدرک کارشناسی و 25 درصد ارشد بودند، میانگین سنوات کاری آن ها 34/16 سال و میانگین سابقه مربیگری ایشان 69/5 سال بود. 5/53 درصد از دانشجویان رضایت مندی بالا و تنها 4/10 درصد رضایت مندی پایین گزارش کرده اند. بین آمادگی بالینی مربیان و رضایت مندی دانشجویان ارتباط خطی با ضریب همبستگی 339/0 معنی دار بود.(P=0.024) ارتباط آمادگی بالینی با جنس(P=0.05)، وضعیت تاهل(P=0.01) و سابقه مربی گری(P=0.038) مربیان معنی دار بود. ارتباط رضایت مندی دانشجویان با جنس(P=0.004) و اشتغال به کار(P=0.001) دانشجویان معنی دار و در گروه مذکر و افراد شاغل بیشتر بود.

بر اساس نتایج به دست آمده و معنی داری ارتباط خطی بین آمادگی دستیاران مربی و رضایت مندی دانشجویان پرستاری از آموزش بالینی ارائه شده، می توان از این مدل به عنوان مدل پیشنهادی و قابل اجرا در دانشکده های پرستاری و سایر مراکز آموزشی حمایت نمود. دقت در انتخاب افراد علاقه مند جهت آموزش عملی و بالینی، بررسی و برطرف نمودن نیازهای آموزشی، برگزاری جلسات هماهنگی بین مربیان و اعضای هیئت علمی و ارائه راهنمایی ها و طرح درس بالینی می تواند در ارتقاء آموزش بالینی و رضایت مندی دانشجویان از آن موثر واقع شود.