بازتاب جشن مهرگان در قصاید شاعران عصر غزنوی (بر اساس داده های آماری)

با روی کار آمدن حکومت غزنویان، با آن که غلام زادگانی ترک بودند و زبان و فرهنگ فارسی را به درستی درک نمی کردند اما به ناچار بسیاری از مراسم و آداب زمان سامانیان را اجرا کردند و به شاعران بها دادند زیرا شاعران با سرودن قصایدی در مدح آنان می توانستد، نام و شکوه آنان را به گوش جهان آن روزگار برسانند. از میان جشن های بی شماری که در آن زمان برگزار می شد، جشن مهرگان پس از جشن نوروز از شکوه و جلالی خاص برخوردار بود، این شکوه را می توان در قصیده های شاعران آن دوره به خوبی دریافت. با بررسی قصاید فرخی، عنصری و منوچهری بر اساس داده های آماری و نشان دادن این موارد در قالب نمودار، به روشنی این موضوع اثبات شده است. شیوه نگاه این سه شاعر به جشن مهرگان و کاربرد این جشن در اشعارشان بیشتر مبتنی بر تبریک به پادشاهان عصر خود بوده است. بازتاب جشن مهرگان در اشعار شاعران را می توان همسان با اهمیت و شکوه آن جشن در آن روزگار دانست؛ بر همین اساس از قرن پنجم به بعد نام و نشان این جشن در اشعار شاعران کم رنگ می شود تا جایی که امروزه این جشن به دست فراموشی سپرده شده است.