حمایت غزنویان از شعر عربی

سلاطین غزنویان در سده ی چهارم و پنجم هجری، راه اربابان سامانی خود را در شعر و شاعری ادامه دادند. غزنویان که نزد منتقدان ادبی به تشویق سخن سرایان فارسی مشهورند، غالبا با زبان عربی آشنا بودند و آن را می-فهمیدند؛ زبان دیوان رسائل آن ها عربی بود. سلاطین و شاهزادگان غزنوی و به عبارتی دیگر سبکتگین، فرزندان او (محمود، نصربن سبکتگین، امیراسماعیل، مسعود، امیرمحمد) شعر عربی را می فهمیدند. دراین زمینه تفاوتی بین شعرفارسی و عربی قائل نبودند و شاعران عربی سرا را نیز مورد تشویق و تمجید قرار می دادند و اشعار عربی زیادی در مدح آن ها سروده شد. علاوه بر سلاطین و امیران، وزیران و کارگزاران حکومتی و خاندان های مطرح آن دوران، از قبیل ابوالفتح بستی، میمندی، ابوسهل حمدوی، ابوسهل زوزنی، ابوسهل لکشن، قابوس بن وشمگیر، آل میکال از ادیبان ادب پرور دوران خویش بودند.