مطالعه خصوصیات بالینی بیماران مبتلا به سندرم بهجت بستری در بخش پوست بیمارستان سینا همدان طی سالهای 80-1370

بیماری بهجت یک بیماری مزمن عودکننده و مولتی سیستمیک است که با تظاهرات جلدی و مخاطی مشخص می گردد. این بیماری در تمام دنیا وجود دارد و شایعترین محل های شیوع آن خاورمیانه، مدیترانه و خاور دور می باشد.
این مطالعه با هدف تعیین فراوانی تظاهرات مختلف بالینی بیماران مبتلا به سندرم بهجت بستری در بخش پوست بیمارستان سینا همدان طی سالهای 78-1370 صورت گرفت.
روش اجرا: این تحقیق یک مطالعه توصیفی مقطعی گذشته نگر می باشد که اطلاعات لازم شامل سن، جنس، علایم بالینی، تست پاتررژی از پرونده بیماران فوق جمع آوری و ثبت گردید و توسط نرم افزار EPI Info 6 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
در این مطالعه 28 بیمار مبتلا به سندرم بهجت شناسایی گردیدند که از این تعداد 13 نفر 46.4% زن و 15 نفر 53.6% مرد بودند. شایع ترین سن بروز بیماری در دهه سوم زندگی بوده و میانگین سن بیماران در هنگام شروع بیماری 12.95 ± 31.89سال بود. اولین علامت بیماری در افراد مورد مطالعه گرفتاری دهانی 92.9% بود. گرفتاری پوستی در 11 نفر 39.3% وجود داشت که 9 نفر 32.1 % از افراد مورد مطالعه مبتلا به فولیکولیت، 2 نفر 7.1% مبتلا به ضایعات شبیه اریتماندوزوم و 5 نفر 17.9% مبتلا به ضایعات پاپولوپوسچولر بوده اند.
گرفتاری پوستی (به خصوص ضایعات شبیه اریتماندوزوم، ضایعات پاپولوپوسچولر و تست پاترژی مثبت) و نیز علایم مفصلی در این مطالعه کمتر از سایر گزارشات بوده ولی سایر علائم بیماری در جمعیت مورد مطالعه با یافته های دیگر تحقیقات تقریبا مطابقت دارد.