پنتوکسی فیلین سطح سرمی مولکولهای چسبنده در بیماران مبتلا به آترواسکروز را کاهش می دهد

التهاب در گسترش، پیشرفت و ایجاد عوارض ثانوی ناشی از آترواسکلروز دخیل می باشد. مطالعات بالینی نشان داده اند که سطح پروتئین کمواترکتنت منوسیتی 1، اینترلوکین 18 و مولکولهای چسبنده با شدت آترواسکلروز در ارتباط بوده و می توانند پیش بینی کننده حوادث قلبی- عروقی آتی باشد. مطالعات تجربی نشان داده اند که پنتوکسی فیلین، سطح بیان این عوامل را در مدلهای حیوانی کاهش می دهد. هدف مطالعه آزمایشی حاضر، بررسی اثر پنتوکسی فیلین بر گروهی از بیومارکرهای التهابی در بیماران دارای بیماری عروق کرونر بوده است.

40 بیمار با بیماری کرونری تشخیص داده شده توسط آنژیوگرافی، که معیارهای ورود و عدم خروج را دارا بودند وارد مطالعه بالینی آزمایشی تصادفی دوسویه کور گردیدند. بیماران به صورت تصادفی یا پنتوکسی فیلین با دوز 400 میلی گرم 3 بار در روز و یا دارونما (1 عدد قرص سه بار در روز) را برای2 ماه دریافت نمودند. غلظتهای سرمی MCP-1، IL-18، مولکول چسبنده بین سلولی 1 (ICAM-1) و مولکول چسبنده سلولهای عروقی 1 (VCAM-1) قبل و بعد از پایان مداخله دارویی با روش جذب ایمنی با واسطه آنزیم (ELISA) اندازه گیری شدند.

مطالعه ما نشان داد که سطوح سرمی ICAM-1 و VCAM-1 در جمعیت مورد مطالعه و بعد از دو ماه درمان به صورت معنی داری نسبت به گروه دریافت کننده دارونما کاهش یافت.
نتیجه نهایی: بر پایه نتایج مطالعه آزمایشی ما، تجویز پنتوکسی فیلین در بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر به طور معنی داری سطح بیان مولکولهی چسبنده را کاهش می دهد.