مقایسه دقت توموگرافی خطی و سی تی اسکن جهت بررسی کمیت استخوان در درمان ایمپلنت

بررسی کمیت استخوان فک جهت جای گزینی دندان های از دست رفته از مسایل مهم قبل از درمان است.
مطالعه به منظور مقایسه دقت توموگرافی خطی و سی تی اسکن در اندازه گیری های خطی بر روی نواحی مشخصی از فک پایین خشک انجام شد.
این مطالعه تحلیلی در سال 1390 بر روی 2 مندیبل خشک انجام شد که به طور کامل بی دندان بودند. 27 نقطه با استفاده از گوتاپرکای شماره 60، معین و تصاویر توموگراف ی با استفاده از دستگاه ® Planmeca تهیه شد. در هر ناحیه 3 مقطع با ضخامت لایه وضوح 3 میلی متر به دست آمد. برای تهیه کلیشه های سی تی از دستگاه Spiral CT (General Electronics®) استفاده و قطعه های اگزیال با ضخامت 7/0 میلی متر تهیه شد. ارتفاع کلی فک پایین، فاصله کرست تا لبه فوقانی کانال مندیبولار و پهنای فک پایین در نیمه میانی ارتفاع کانال عمود بر محور طولی در ه ر مقطع توموگرافی با استفاده از کولیس توسط دو متخصص رادیولوژی دهان اندازه گیری شد و از هر ناحیه میانگین مقادیر 3 مقطع ثبت گردید. اندازه گیری های مشابه بر روی تصاویر سی تی نیز انجام شد. سپس فک ها در محل نشان گرها، تحت برش قرار گرفتند و اندازه گیری های مستقیم با استفاده از کولیس در هر قطعه به عنوان استاندارد طلایی انجام شد. داده ها با آزمون های آماری ویلکاکسون و ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شدند.
ضریب همبستگی بین داده های دو مشاهده گر در دو روش و در اکثر متغیرهای مورد مطالعه بالای 9/0 و فقط در مورد تعیین ارتفاع کلی در روش سی تی به میزان 6/0 بود. در تعیین فاصله کرست تا کانال و تعیین پهنا میان اندازه گیری های به دست آمده از روش سی تی و اندازه گیری های مستقیم، اختلاف به لحاظ آماری معنی دار بود. در مقایسه توموگرافی با اندازه گیری های مستقیم، تنها در تعیین پهنا اختلاف معنی داری وجود داشت. در مقایسه اندازه گیری های دو روش با یکدیگر در تعیین ارتفاع کلی نتایج اختلاف معنی داری میان دو روش نشان داد، در حالی که در مورد پهنا و فاصله کرست تا کانال اختلاف معنی دار نبود. توموگرافی خطی در اندازه گیری فواصل عمودی در مکان های ایمپلنت گذاری از دقت خوب و قابل مقایسه با سی تی برخوردار است و در موارد بی دندانی محدود به یک ناحیه، می تواند جای گزین مناسبی برای تصاوی ر سی تی جهت کاهش اشعه دریافتی بیمار باشد.