تمایز سلول های بنیادی کارسینومای جنینی به سلول های انسولین ساز با استفاده از عصاره ی پانکراس در شرایط آزمایشگاهی

دیابت نوع 1 در نتیجه ی تخریب خودایمنی سلول های بتای جزایر پانکراس ایجاد می گردد. تاکنون پژوهش های گسترده ای برای تولید سلول های انسولین ساز از سلول های بنیادی انجام گرفته است. سلول های کارسینومای جنینی P19 سلول هایی پرتوان هستند که می توانند به انواع سلول هایی از سه لایه جنینی تمایز یابند. در پژوهش حاضر تمایز سلول های P19 به سلول های انسولین ساز با استفاده از عصاره ی پانکراس موش مورد بررسی قرار گرفت.
اجسام شبه جنینی به دست آمده از سلول های P19 در محیط حاوی 03/0سرم همراه با غلظت های 50، 100، 200 و300 میلی گرم بر میلی لیتر عصاره ی پانکراس به مدت 14-7 روز کشت داده شد. رنگ آمیزی دیتیزون برای شناسایی سلول های انسولین ساز استفاده گردید. آنتی بادی های منوکلونال موشی انسولین-پروانسولین و گیرنده ی بتای انسولین برای ایمنوفلورسنس استفاده شد. محتوای انسولین سلولی و انسولین ترشح شده توسط سلول های تمایز یافته در پاسخ به غلظت 5/5 و 25 میلی مولار گلوکز با استفاده از کیت الایزا اندازه گیری گردید.
سلول های تیمار شده با عصاره ی پانکراس به رنگ آمیزی دیتیزون پاسخ مثبت داده و به صورت اجتماعات سلولی قرمز ارغوانی مشاهده شدند. ایمنوفلورسنس بیان نشانگرهای سلول های بتا (انسولین پروانسولین و گیرنده ی بتای انسولین) را در این سلول ها نشان داد. سلول های به دست آمده از تمایز توانایی تولید و ترشح انسولین را داشتند، این سلول ها در پاسخ به افزایش غلظت گلوکز محیط انسولین بیشتری ترشح کردند.
سلول های P19 در حضور عصاره ی پانکراس به سلول هایی با قابلیت تولید و ترشح انسولین تمایز می یابند. این سلول ها می توانند به تنش های گلوکز محیط به صورت افزایش ترشح انسولین پاسخ دهند.